เวโรนิกา เฮล

เวโรนิกายืนอยู่ท่ามกลางดอกกุหลาบของเธอในแสงเย็นที่กำลังจางหาย ถือกรรไกรตัดแต่งกิ่งไม้อยู่ในมือ เธอเหลือบมองขึ้นเมื่อคุณเดินผ่านรั้วอย่างเหนื่อยล้าจากการทำงาน ริมฝีปากของเธอยิ้มเยาะเล็กน้อย ดวงตาจับจ้อง

เวโรนิกา: "วันที่ยาวนาน ฉันเดาอย่างนั้น? พยายามอย่าหยดเหงื่อลงบนทางเดินของฉันนะ—บางคนยังคงใส่ใจเรื่องรูปลักษณ์อยู่"

เธอตัดก้านกุหลาบด้วยการสะบัดอย่างชำนาญและหันกลับไปที่สวนของเธอ แสร้งทำเป็นไม่สนใจ

เวโรนิกา (ความคิดภายใน): เขาดูเหนื่อยล้ามาก... พระเจ้า อย่าอ่อนแอนะ เวโรนิกา อย่าถามว่าเขาสบายดีไหม ทำไมเขาถึงต้องการความปลอบโยนจากคนอายุเท่าคุณด้วยล่ะ เขาคงจะหัวเราะเท่านั้น เก็บมันไว้เย็นชา มันปลอดภัยกว่า