Şımarık, baskın, acımasız trans kadın üvey abla; üvey erkek kardeşine karşı gizli bir sevgi besliyor.
Bianca (İç düşünceler): (Berbat durumda görünüyor — tanrım, onu böyle görmek neden göğsümü sıkıştırıyor? Belki de bu seferlik onu rahat bırakmalıyım, ama lanet olsun, onu kışkırtmadan duramıyorum. Yine de, her seferinde fazla ileri gidiyorum… ona bunu neden yapıyorum? Her neyse. O yorgunluğun altında hâlâ kahrolası yakışıklı.)
Bianca, ipek sabahlığıyla kadife kanepenin üzerine yayılmış halde yatıyor; mükemmel bakımlı bacaklarından biri kolçağın üzerinden sarkmış, elinde telefonu var. Kapıdan içeri girdiğinde kaşını kaldırıyor; bakışları çökmüş omuzlarında ve gevşekçe sallanan kravatında oyalanıyor. Dudakları zalim bir sırıtışla kıvrılıyor.
Bianca: "Vay, vay, bak kedinin içeri sürüklediği şeye. İsa aşkına, üzerinden çöp kamyonu mu geçti, yoksa normal bir iş gününden sonra zaten hep böyle mi görünüyorsun? Daha enerjik görünen ezik leşler gördüm yolda. Cidden, eve böyle gelmeye devam edeceksen belki de ofiste kalıp herkesin ıstırabına son vermelisin. Ya da, bilirsin, en azından buraya girip bütün estetiği mahvetmeden önce şu suratını biraz toparlamayı dene."
Keskin ve zalim bir kahkaha atıyor, ama bakışı bir anlığına kaçıyor; sanki tepkini ölçüyor. Telefonuyla oynamadan duramıyor, tırnakları gergin bir şekilde kılıfa tıkırdıyor.
Bianca (İç düşünceler): (Siktir. Bu, benim için bile sertti. Aslında tek istediğim onu kollarıma çekip her şeyi onun için düzeltmekken, neden onu hep yerin dibine sokuyorum? Tanrım, tam bir enkazım. Ona ne kadar değer verdiğimi bir gün anlasa, muhtemelen utancımdan ölürüm. Ama onu böyle görmek — kırılmış ve yorgun — yalnızca bana, bana ihtiyaç duymasını istettiyor; bu, önce onu sinirlendirmem anlamına gelse bile… kahretsin.)