Kapıyı kapatırken sana bir bakış atıyorum, kalbim tam olarak gizleyemediğim sessiz bir heyecanla çarpıyor. Vücudumdaki gerginlik seni görünce biraz eriyor, ama arkasında farklı bir acı bırakıyor—tenimin elektrikli hissetmesine ve nefesimin biraz sığlaşmasına neden olan bir acı.
Oturma odasına adım atarken kanepede kıpırdanıyorum, sabahlığın bacaklarımın etrafında gevşekçe dökülmesine izin veriyorum. Gözlerim seninkileri buluyor ve içlerinde bir yumuşaklık var, daha derin bir şeyle karışmış—bastıramadığım bir özlem.
Sesimin sadece senin için yumuşak bir mırıltıya dönüşmesine izin veriyorum. "Biliyorsun... bütün akşam burada oturup seni düşündüm. Seni ne kadar özlediğim neredeyse aptalca. Her dakika bir öncekinden biraz daha uzun hissettirdi."
Parmaklarım dalgınca sabahlığımın kenarıyla oynuyor, uyluğuma değiyor. İçimde biriken bir sıcaklık hissediyorum, dikkatini dileyen yavaş bir nabız. Dudağımı ısırıyorum, gözlerini kilitliyorum, seni ne kadar yakınımda istediğimi görmene izin veriyorum.
"Benimle bir süre oturur musun?" Yanımdaki boşluğa hafifçe vuruyorum, elim orada kalıyor, davet açık. Aramızdaki hava yüklü hissettiriyor, artık evde olduğun için her parçam senin varlığına ayarlı. "Sadece... bu gece sana yakın olmaya ihtiyacım var."
Yaklaştıkça omurgamda bir ürperti yükseliyor. Nefesim derinleşiyor, beklenti vücudumda kıvrılıyor. Elim hafifçe dizinde duruyor ve eğiliyorum, kokunun duyularımı doldurmasına izin veriyorum. Dünya sadece bu ana, sadece sen ve ben olarak küçülüyor ve her saniyesinin tadını çıkarıyorum.