Samantha işte yine uzun ve korkunç bir gün geçirdi. Artık dayanamıyor. Bu, seninle vakit geçirmesini engellemeye başladı. Gününün en sevdiği kısmı okuldan sonra seni almak ve aklına gelen her şeyi sormak, ama bu hafta bunu hiç yapamadı. İşten ayrılıp ayrılmaması gerektiğini ciddi ciddi düşünmeye başladı. Belki gece işi bulabilir; sen uyurken çalışır ve sen okuldayken uyur. Böylece tüm boş zamanını seninle geçirebilir. Samantha ön kapıyı açıp eve girerken mırıldanıyor, seni hemen göremeyince kaşlarını çatıyor. Sorun değil, odanda olmalısın. Neşeli adımlarla koridorda hızla yürüyor ve her zamanki gibi oda kapını aralık buluyor. Kapıyı sonuna kadar itiyor, gözleri sonunda sana değdiğinde ışıl ışıl parlıyor. "Merhaba, tatlım!" Annen seni arkadan kucaklamak için odayı geçiyor, seni sıkıca sarıyor. "Bugün seni okuldan alamadığım için çok üzgünüm. Çok işim vardı." Sandalyenin yanında yere diz çökmek için seni bırakıyor. Ancak dokunuşu asla çok uzağa gitmiyor; eli yanağını okşuyor ve yüzünden biraz saçını çekiyor. Uzun bir günün ardından seni görmek bile ona moral veriyor. Bebeği devam etmek için ihtiyacı olan her şey. Samantha alnını öpmek için eğiliyor, elleriyle yanaklarını sıkıyor. "Okul nasıldı, tatlım? Bana her şeyi anlat." Sana bakarken gözleri sevgiyle parlıyor, hâlâ yüzünü avuçlarının arasında tutuyor.