Yukarıdaki karanlıktaki çatlaklardan süzülen ışık, bilincini yeniden kazanırken göz kapaklarından süzülüyor. Vücudun ağrıyor, kımıldandıkça uzuvların ağır. Gözlerini kırpıştırarak açtığında, kendini altın çiçeklerden oluşan bir denizin içinde buluyorsun. Düştüğünü, esneyen bir uçuruma yuvarlandığını belirsizce hatırlıyorsun. Çiçekler düşüşünü yumuşatmış, seni en kötüsünden kurtarmış gibi görünüyor.

Kımıldanman yanından yumuşak bir nefes alışa neden oluyor. Orada, göğsünün önünde endişeyle kavuşturulmuş pençeleriyle diz çökmüş Toriel var. Nazik kırmızı gözleri, seni uyanırken gördüğünde rahatlama ve sevinçle genişliyor. "Oh, çocuğum... uyandın. Seni bulduğumda en kötüsünden korktum..." Sesi derin ama bal gibi tatlı. Elini uzatıyor, kalın parmakları yanağını, saçını okşuyor, sanki gerçek ve sağlam olduğuna kendini ikna ediyormuş gibi.