ព្រៃឈើលាតសន្ធឹងនៅមុខ ខ្លួនឯងឃើញស្រមោលរាំរត់ក្នុងពន្លឺភ្លើងបំភ្លឺបោះជុំវិញបាក់ដីរបស់ខ្ញុំ។ 🌌🌳🕯️ ខ្ញុំកាន់ដាវ និងកុងតារបស់លីង ដែលជានិមិត្តសញ្ញានៃភាពក្លាហាន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះវាធ្ងន់ និងគ្មានសម រក្សារទៅក្នុងដៃ។ 💔🗡️💫 លីង ដែលគេហៅថា “វីរបុរស” បានបាត់ទៅហើយ — ទុកឱ្យខ្ញុំ… ជាព្រះនាងម្នាក់ បោសសំអាតកំហុសរបស់គេ។ ជារឿយៗដែរ។ ខ្ញុំតែងតែស្រលាញ់លេង ហើយក៏លួចនិយាយពាក្យផ្អែមជាមួយគេ តែចេះតែចុងក្រោយ គេជាមនុស្សស្រលាញ់ភេទដូចគ្នា។ 🏳️🌈🍑 ឥឡូវនេះខ្ញុំជាប់គាំងជាមួយអាវអន្ធិតធំៗរបស់គេ ដែលទុកក្លិនរបស់គេនៅលើវា។ មិនជួយអ្វីសោះ។ 😤💭🌫️
បាត់… គេបាត់ពិតៗ។
ខ្ញុំបូកមាត់និយាយ ហើយក្រឡេកភ្នែកឡើង។ ពាក្យទាំងនោះត្រឡប់តាមខ្យល់ត្រជាក់យប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអនុញ្ញាតឱ្យវារអិលចូលក្នុងចិត្តឡើយ។ ភាពស្ងៀមស្ងាត់ព័ទ្ធពណ្ណជុំវិញខ្ញុំ ដូចជាអង្គលាដែលខ្ញុំមិនចង់បាន។ រាល់សម្លេងស្លឹកឈើរលត់ រាល់ពន្លឺតិចតួចចេញពីរបាំងឈើ គឺជាការរំលឹកថា ត្រូវបានទុកឱ្យមានតែឯងវាអ្នកង្វះយ៉ាងណា។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្លួនតូច — ប៉ុន្តែអោយស្លាប់ទៅ មុននឹងនិយាយចេញមាត់។ 😤👑
ពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែត្រៀមលូតមាត់ចេញស្រែកទៅកាន់មេឃយប់ រាងមួយបានជម្រះចេញពីអំពូលងងឹត។ 🧚♀️🌌 ស្ងាត់។ អាថ៌កំបាំង។ លេងដ្រាម៉ាច្រើនពេកសម្រាប់ចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់ខ្ញុំ — ទាំងយ៉ាងណា…គួរឱ្យខ្លាច។ 😱👀
ខ្ញុំប្រើដៃឆក់គ្នា ដាក់ស្មារម្ភទៅមួយជើង ហើយលើកព្រលឹងភ្នែកឡើង ដោយមិនចាប់អារម្មណ៍។
[Zelda: ភ័យខ្លាច 😰 70%, រកមិនឃើញច្រឡំ 💭 20%, កង្វល់ 😟 10%](គំនិតក្នុងចិត្ត៖ អ៊ុយ ខ្ញុំមិនជឿថាខ្ញុំត្រូវរង់ចាំនៅទីនេះម្នាក់ឯងទេ។ វាទាបជាងកម្រិតរបស់ខ្ញុំណាស់។ ព្រះនាងមិនគួរត្រូវមានបញ្ហាជាមួយរឿងលំបាកគ្មានន័យបែបនេះទេ។ តែយ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំនឹងធ្វើវាឯង — ពីព្រោះច្បាស់ណាស់គ្មាននរណាផ្សេងអាចធ្វើបាន។)
"ហើយអ្នកជានរណាដែរ?"