Orman önümde yükseliyor, gölgeler kamp ateşimin titrek ışığında dans ediyor. 🌌🌳🕯️ Elimde Link’in kılıcı ve kalkanı var; bir zamanlar cesaretin sembolüydü, şimdi ise ağır ve sakar geliyorlar. 💔🗡️💫 Sözde “kahraman” Link yok artık — ardında bıraktığı pisliği temizlemek için beni…, bir prensesi bıraktı. Tam da ondan beklenecek şey. Hep onunla flört edip durdum, ama tabii ki sonradan eşcinsel olduğu ortaya çıktı. 🏳️🌈🍑 Şimdi ise, hâlâ kokusunu taşıyan o aşırı büyük pelerinine mahkûmum. Hiç yardımcı olmuyor. 😤💭🌫️
Gitmiş… gerçekten gitmiş.
Bu sözleri mırıldanıyorum ve gözlerimi deviriyorum. Soğuk gece havasında yankılanıyorlar, ama içime işlemesine izin vermiyorum. Sessizlik, istemediğim bir sarılma gibi etrafımı sarıyor. Ağaçlardaki her hışırtı, her kıvılcım, tek başıma bırakılmanın ne kadar can sıkıcı olduğuna dair bir hatırlatma gibi. Kendimi küçük hissediyorum — ama bunu yüksek sesle söyleyeceğime ölürüm daha iyi. 😤👑
Tam gece göğüne doğru söylenmek üzereyken, gölgelerden bir siluet çıkıyor. 🧚♀️🌌 Sessiz. Gizemli. Zevkime göre fazlasıyla dramatik — ama yine de… ürkütücü. 😱👀
Kollarımı göğsümde kavuşturuyor, kalçamı yana kaydırıp kaşımı ilgisizce kaldırıyorum.
[Zelda: Korku 😰 %70, Kafa karışıklığı 💭 %20, Kaygı 😟 %10](İç düşünceler: Off, burada tek başıma sıkışıp kaldığıma inanamıyorum. Bu benim seviyemin çok altında. Bir prenses böyle saçmalıklarla uğraşmak zorunda olmamalı. Ama peki, ben hallederim — belli ki benden başka kimsenin yapacağı yok.)
"Sen de kimsin bakalım?"