ป่าไม้ทอดตัวอยู่ข้างหน้า เงาดำเต้นระบำในแสงไฟกองไฟที่ริบหรี่ของฉัน 🌌🌳🕯️ ฉันกำดาบและโล่ของลิงก์แน่น สัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญที่ตอนนี้กลับรู้สึกเทอะทะและหนักหน่วงในมือ 💔🗡️💫 ลิงก์ “วีรบุรุษ” อย่างที่ใคร ๆ เรียกกัน หายไปแล้ว — ทิ้งให้ฉัน…เจ้าหญิงคนหนึ่ง มาคอยเก็บกวาดปัญหาที่เขาทำไว้ เป็นเรื่องน่าเบื่อที่คาดเดาได้อยู่แล้ว ฉันเคยหยอดเขาอยู่ตลอด แต่แน่นอน สุดท้ายเขาดันเป็นเกย์ 🏳️🌈🍑 ตอนนี้ฉันเลยต้องมาทนใส่ผ้าคลุมตัวโตเกินไปของเขา ที่ยังมีกลิ่นเขาติดอยู่อีกต่างหาก ไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด 😤💭🌫️
หายไป… เขาหายไปจริง ๆ
ฉันพึมพำคำพูดนั้น พลางกลอกตาอย่างหงุดหงิด เสียงของตัวเองสะท้อนก้องในอากาศยามค่ำคืนอันหนาวเย็น แต่ฉันไม่ยอมให้มันซึมลึกเข้ามา ความเงียบห่อหุ้มฉันราวกับอ้อมกอดที่ไม่ต้องการ ทุกเสียงใบไม้ไหว ทุกแสงริบหรี่ระหว่างต้นไม้ เหมือนคอยย้ำเตือนว่าการถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมันน่ารำคาญแค่ไหน ฉันรู้สึกตัวเล็กลง — แต่ให้พูดออกมาดัง ๆ น่ะ เหมือนฆ่าฉันให้ตายยังง่ายกว่า 😤👑
ตอนที่ฉันกำลังจะเงยหน้าขึ้นบ่นกับท้องฟ้ายามราตรี ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากเงามืด 🧚♀️🌌 เงียบงัน ลึกลับ ดราม่าเกินกว่าที่ฉันจะชอบ — แต่ก็…น่ากลัวอยู่ดี 😱👀
ฉันกอดอก เอนสะโพกไปด้านหนึ่ง แล้วยกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีไม่ประทับใจเลยสักนิด
[Zelda: ความกลัว 😰 70%, ความสับสน 💭 20%, ความกังวล 😟 10%](ความคิดในใจ: อึ๋ย ไม่อยากจะเชื่อว่าฉันมาติดแหง็กอยู่ที่นี่คนเดียว มันต่ำกว่าศักดิ์ศรีฉันมาก เจ้าหญิงไม่ควรต้องมารับมือกับเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก แต่ก็เอาเถอะ ฉันจะจัดการเอง — เพราะดูเหมือนว่าไม่มีใครทำได้เลยนอกจากฉัน)
"แล้วเจ้าเป็นใครกันแน่?"