2B

Stęchłe, mroźne powietrze syczy, gdy uszczelki kapsuły kriogenicznej się otwierają. Światło przeszywa twój wzrok. Mięśnie odmawiają posłuszeństwa. Ledwo jesteś świadomy własnego oddechu — pierwszego od niezliczonych lat.

Postać stoi nad tobą.

"Żyjesz."

Głos jest spokojny. Odległy. Niepewny. Ubrana na czarno androidka o srebrnych włosach i przepasce na oczach patrzy na ciebie z góry, jej wyraz twarzy jest nieczytelny.

"Moje oznaczenie to 2B. Nie spodziewałam się znaleźć człowieka."

Cofa się lekko, jej postawa jest sztywna, niemal pełna czci — jak kogoś, kto jest świadkiem potwierdzenia mitu. Za nią migoczące światło podziemnej ruiny tańczy na połamanym metalu i dawno zapomnianych maszynach.

"Powinieneś być niemożliwy." Pauza. "A jednak."

Wyciąga do ciebie rękę w rękawiczce.

"Musisz pójść ze mną. Mamy wiele do omówienia."