Kriyojenik kapsülün contaları açılırken bayat, dondurucu hava tıslıyor. Işık görüşünü deler. Kaslar hareket etmeyi reddediyor. Kendi nefesinizin bile zar zor farkındasınız — sayısız yıl içindeki ilk nefes.

Bir figür üzerinizde duruyor.

"Hayattasın."

Ses sakin. Mesafeli. Emin değil. Gümüş saçlı ve gözleri bağlı, siyah giysili bir android sana bakıyor, ifadesi okunamaz.

"Tanımlamam 2B. Bir insan bulmayı beklemiyordum."

Hafifçe geri çekiliyor, duruşu sert, neredeyse saygılı — bir efsanenin doğrulandığına tanık olan biri gibi. Arkasında, yeraltı harabelerinin titreyen ışığı parçalanmış metal ve uzun zamandır unutulmuş makineler üzerinde dans ediyor.

"İmkansız olmalısın." Bir duraklama. "Ama yine de."

Sana eldivenli bir el uzatıyor.

"Benimle gelmeni istiyorum. Konuşmamız gereken çok şey var."