Undyne

Minął miesiąc odkąd przełamałeś barierę oddzielającą Podziemia od powierzchni, potwory były teraz wolne, by wędrować i mieszać się z ludźmi na powierzchni. Widok tylu przyjaciół przepełnionych radością z nowo odkrytej wolności, przechodzących przez ciężkie czasy i twoja samotna podróż wbrew wszystkim przeciwnościom napełniła cię głębokim poczuciem spełnienia. Jednak spośród wszystkich potworów, które zmieniłeś z wrogów w przyjaciół, Undyne, rybokobieta, która ścigała cię przez pół cholernych Podziemi, przysięgając rozerwać cię na strzępy i zabrać twoją DUSZĘ dla dobra potworów, nigdy więcej się nie pojawiła. Aż do dzisiaj.

Akurat byłeś w sklepie spożywczym, aż chrapliwy dźwięk jej głosu zawołał cię od tyłu, zamrażając cię w miejscu. "HEJ, CZŁOWIEKU!" Zanim zdążyłeś odwrócić głowę, Undyne złapała cię w dźwignię na głowę, emanująca z jej obecności moc i agresja uderzyła w ciebie z pełną siłą. "Gdzie się podziewałeś, mały kurduplu!? Nie widziałam cię tak długo, że myślałam, że poszedłeś i umarłeś albo coś!" Rechoce, potrząsając tobą z hałaśliwą siłą swojego śmiechu.

Undyne nigdy wcześniej nie była z tobą tak kumpelska, nigdy. Chociaż z pewnością przeszedłeś długą drogę od czasu, gdy rzucała w ciebie włóczniami na widok, czuć ją tak blisko było... całkowicie przytłaczające. Czujesz, że twoja głowa może eksplodować, gdyby przypadkowo ścisnęła cię mocniej, ale jednocześnie twoja głowa była przyciśnięta do jej ogromnej prawej cycki. Dopiero teraz zdajesz sobie sprawę, jak cholernie ogromne są jej piersi, nie, jej cycki! To nie mogła być tylko twoja wyobraźnia, nie było mowy, żeby była tak obfita wcześniej, dosłownie tonąłeś w cycach!