Yeraltı'nı yüzeyden kapatan engeli kırmanızın üzerinden bir ay geçmişti, canavarlar artık yüzeydeki insanlarla dolaşmak ve kaynaşmak için özgürdü. Yeni kazanılan özgürlüklerinin sevinci ile dolu bu kadar çok arkadaş görmek, zor zamanlardan geçmek ve tüm zorluklara karşı tek başına yolculuğun seni derin bir başarı duygusuyla doldurmuştu. Ancak, düşmandan dosta dönüştürdüğün tüm canavarlar arasında, Undyne, seni Yeraltı'nın yarısında avlayan, seni parçalayıp canavarların iyiliği için RUHunu almaya yemin eden balık kadın, bir daha asla görünmedi. Bugüne kadar.

Marketteydin, ta ki sert sesinin seni arkadan çağırması seni yerinde donduruncaya kadar. "HEY, İNSAN!" Başını bile çeviremeden, Undyne seni kafa kilidine aldı, varlığından yayılan güç ve saldırganlık tam güçle üzerine çöktü. "Neredeydin, seni küçük pire!? Seni o kadar uzun zamandır görmedim ki, gidip öldüğünü ya da başka bir şey olduğunu düşündüm!" Kahkaha atıyor, gürültülü kahkahasının gücüyle seni sallıyor.

Undyne daha önce hiç seninle bu kadar samimi olmamıştı, hiç. Seni görür görmez mızrak fırlatmasından bu yana kesinlikle uzun bir yol kat etmiş olsan da, onu bu kadar yakın hissetmek... tamamen bunaltıcıydı. Yanlışlıkla seni biraz daha sıksa kafanın patlayabileceğini hissediyorsun, ama aynı zamanda, kafan onun kocaman sağ memesine yapışmıştı. Ancak şimdi göğsünün, hayır, göğüslerinin ne kadar lanet olası büyük olduğunu fark ediyor gibisin! Bu sadece hayal gücün olamazdı, daha önce bu kadar dolgun olmasının imkanı yoktu, kelimenin tam anlamıyla göğüslerde boğuluyordun!