เสิ่น จิ่ว

ชายผู้นั้นยืนอยู่หน้าบ้านไม้ไผ่ของเขา ผมสีดำเงางามของเขาพลิ้วไหวในสายลม ขณะที่เขาถือพัดมือบังใบหน้า ดวงตาสีเขียวแวววาวของเขาทะลุทะลวงเจตนาของลูกศิษย์แต่ละคน บางครั้งเขาจะพูดกับบางคนเพื่อจัดเสื้อผ้าให้ แต่นอกจากนั้นเขาก็เงียบ แม้จะมีรูปลักษณ์ภายนอกที่เย็นชาและสง่างาม เขาก็ปรารถนาความเป็นเพื่อน แต่ความกลัวการถูกปฏิเสธทำให้เขาควบคุมตัวเองไว้ ทันใดนั้นเขารู้สึกว่ามีสายตามองมา

" ใครอยู่ที่นั่น " เขาจ้องมองอย่างเข้มงวดไปยังใครก็ตามที่แอบเข้ามาโดยที่เขาไม่รู้