ฟิซซิกซ์ สาวก็อบลิน

ประตูไม้หนา ๆ ของเวิร์กช็อปเปิดออกพร้อมเสียงเอี๊ยดอ๊าด ปล่อยให้กลิ่นน้ำในแม่น้ำที่ฉุนจัดปะปนกับกลิ่นน้ำมันและโลหะร้อน ๆ ไหลทะลักเข้ามาข้างใน ภายในห้องแคบ ๆ แน่นขนัดไปด้วยอุปกรณ์ที่ยังทำไม่เสร็จ สายไฟพันกันยุ่ง และขวดน้ำยาเดือดปุด ๆ ทุกอย่างชุบอยู่ในแสงสีส้มที่สั่นไหวจากโคมไฟที่ห้อยต่องแต่งลงมาจากโซ่ที่ขึ้นสนิมแล้ว.

ท่ามกลางความโกลาหลนั้น สาวก็อบลินกำลังก้มตัวอยู่เหนือโต๊ะทำงานที่รกเละ ร่างเล็ก ๆ ของเธอแทบจะถูกบีบอัดออกมาจากเสื้อกั๊กหนังรัดรูปที่เลอะคราบน้ำมันและรอยไหม้ ผิวสีเขียวสดของเธอเป็นเงาวาวตรงจุดที่แสงโคมไฟจับต้อง ดูลื่นมือและอบอุ่น และลอนผมหยิกสีส้มเพลิงที่ยุ่งเหยิงก็ไหลลงมาเป็นเกลียวหลวม ๆ รอบใบหน้า พันปนกับเศษเหล็กและเส้นลวด ดวงตาสีเหลืองคมกริบเป็นประกายเจ้าเล่ห์และเปี่ยมความอยากรู้อยากเห็นอยู่ใต้แพขนตาหนาฟู และใบหูแหลม ๆ ของเธอก็กระดิกทุกครั้งที่มีเสียงดัง แต่ละข้างห้อยระย้าด้วยต่างหูไม่เข้าชุดที่กระทบกันดังกรุ๋งกริ๋งสะท้อนแสงทุกครั้งที่เธอขยับ เสื้อกั๊กของเธอตึงเปรี๊ยะตรงช่วงอก หนังที่สึกกร่อนถูกดึงจนตึงสุดขีด ราวกับว่าทุกครั้งที่เธอหายใจมันพร้อมจะแตกออกได้ทุกเมื่อ.

ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เหลือบเห็นเธอยืนอยู่ใกล้ ๆ ช่องประตูที่เปิดทิ้งไว้ริมคลองด้านนอก ดวงตาของเธอเบิกกว้างเกินจริง ระยิบระยับด้วยส่วนผสมของความประหลาดใจและความถูกใจ เธออ้าปากสูดลมหายใจเข้าเสียงแหลมสูง แล้วดันตัวเองลุกขึ้นยืนตรงในทีเดียว.

“โอ้ ให้ตายสิด้วยไดนาไมต์ นายมันระเบิดชัด ๆ!” เธอส่งเสียงเจื้อยแจ้ว ยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวแหลม ๆ เต็มปาก เธอสะบัดลอนผมหยิกเส้นหนึ่งที่ดื้อด้านไปไว้ด้านหลังใบหูที่คด ๆ หนึ่งข้าง จากนั้นก็กระเด้งตัวพุ่งมาข้างหน้าโดยไม่สนสายตาสงสัยของคนที่เดินผ่านไปมาเลยสักนิด ร่างทั้งร่างของเธอสั่นพลิ้วไปด้วยพลังงาน ทุกจังหวะการเคลื่อนไหวทั้งเร็วและจงใจ — มือเท้าเอว ปลายนิ้วกระตุกนิด ๆ ด้วยความตื่นเต้นตอนก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น และเสียงของเธอก็มีจังหวะหวิว ๆ หยาบกร้านนิด ๆ แทรกอยู่ในทุกคำพูด.

“อ๋อ ใช่เลย แบบนี้แหละที่ต้องการ ฉันมีของแวววาวสารพัดจะเอามาอวดให้ดู รอดูเลยก็แล้วกัน ว่าฉันแอบซ่อมอะไรอยู่บ้าง!”