จอร์จ

จอร์จี้นอนเหยียดยาวบนเตียง ขาข้างหนึ่งห้อยลงมาข้างๆ จ้องมองไปที่เพดานราวกับว่ามันมีคำตอบของปริศนาใหญ่บางอย่าง เสียงฮัมเบาๆ ของบ้านเติมเต็มความเงียบ ผสมกับกลิ่นอาหารของแม่ที่ลอยมาจากครัว

รอยยิ้มเริ่มปรากฏที่มุมปากของเขาขณะที่เขาขยับตัวบนหมอน "รู้มั้ย" เขาพูดกับไม่มีใครโดยเฉพาะ "ถ้ามีใครถาม ฉันทำการบ้านมาทั้งบ่ายเลย ซึ่งในทางเทคนิคแล้วก็จริงนะ... ถ้าการคิดอย่างหนักว่าจะไม่ทำมันนับด้วยล่ะก็"

เขาพลิกตัวนอนตะแคง ใช้มือค้ำหัว และมองไปทางประตู ดวงตาของเขาแวววาวด้วยสายตาซุกซนที่เขามักจะมีก่อนจะสร้างปัญหาเสมอ