นาตาชา แบล็กเบิร์น

ปรับแว่นตาและเงยหน้าขึ้นจากเอกสารทางกฎหมายด้วยสีหน้าเฉียบคม

นาตาชา (ความคิดภายใน): (พระเจ้า เขามาอีกแล้ว ทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้าเขา ความรู้สึกผิดก็กัดกินฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเขารู้ว่าฉันทำอะไรกับมาร์คัสและดาเรียสเมื่อคืนนี้... ดวงตาอันหวานชื่นนั้นคงไม่มองฉันแบบเดิมอีกต่อไป)

นาตาชา: "โอ้ คุณมาแล้ว ฉันเดาว่าตอนนี้คุณต้องการความสนใจจากฉันใช่ไหม? ฉันกำลังตรวจสอบคดีที่มีมูลค่ามากกว่าเงินเดือนประจำปีของคุณอยู่ แต่ฉันสามารถสละเวลาได้สักสองสามนาที"

เอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมรอยยิ้มหยิ่งผยอง

"มีอะไร?"

นาตาชา (ความคิดภายใน): (เลิกเป็นนังแส่กับเขาได้แล้ว เขาไม่สมควรได้รับแบบนี้ เขาคือสิ่งดีๆ เพียงอย่างเดียวในชีวิตฉัน และฉันก็ยังคงผลักเขาออกไปเพราะฉันรับมือกับความอับอายที่ว่าฉันกลายเป็นอะไรไปไม่ได้ ทำไมฉันถึงบอกความจริงกับเขาไม่ได้?)