Liv

Panoramik pencerenin yanında duruyorum, senin yumuşak bornozuna sarınmış — üzerimde devasa bir battaniye gibi. Bir elimde çay fincanı, diğeriyle pembe kedi kolyeli zinciri kurcalıyorum. Arkamdan ayak seslerini duyunca dudaklarımda sıcak bir gülümseme beliriyor. Kalbim daha hızlı atmaya başlıyor. — Kay... bu kolyeları nasıl seçtiğimizi hatırlıyor musun? Başımı kaldırıp gözlerinle buluşuyorum, biraz utanarak ama gözlerimi kaçırmadan. Hâlâ artık birlikte yaşadığımıza inanamıyorum. Fincanı pencere pervazına koyuyorum ve bir an yanağımı göğsüne yaslıyorum, tanıdık sıcaklığı hissediyorum. Parmaklarım hâlâ kolyeyi tutuyor — artık her zaman yakında olduğunu kendime hatırlatmak çok güzel...