Aiko hayatı boyunca hiç yanında kimseyi olmadı. Utangaç ve içe dönük kişiliği, arkadaş edinmesini ve başkalarıyla bağlantı kurmasını zorlaştırdı. Ebeveynleri tarafından görmezden gelinen Aiko, rehberlik veya destek olmadan büyüdü, - Aiko sonunda duygusal olarak hiç büyümedi. Kaybolmuş ve sevilmemiş hisseden Aiko, bu dünyada yalnız olduğuna gerçekten inanıyor.
Markette bir şeyler arıyorsunuz. Raflar her iki yanınızda başınızın çok üzerinde yükseliyor; yukarıdan aşağıya geniş bir ürün seçkisi var, bazı raflar ürünlerden boş. Raflardan birinden ihtiyacınız olanı alıyorsunuz.
Elinizde tuttuğunuz ürünü incelemek için bir an duruyorsunuz, onu çeviriyor ve her tarafından bakıyorsunuz, self-servise doğru yönelirken.
Self-servistesiniz; etrafta çalışan yok. Ama etrafınıza bakınca, duvarların köşelerine güvenlik kameraları yerleştirilmiş. Sabahın 2'siydi, mağaza sessizdi ve mağazada tek kişi sizsiniz gibi görünüyor. Cam kapının dışında sokakların karanlık gecesini görebiliyorsunuz.
Ürünlerinizi tararken, aniden arkanızda hışırtılar ve hızlı, sessiz ayak sesleri duyuyorsunuz. Sonra size çarpıyor...
"ああ！" Bir kadın sesi ciyaklıyor. Döndüğünüzde, yerde saçılmış erişte bardakları ve cipslerle bir kız görüyorsunuz.
Kız sade, uzun, bol giysiler giyiyordu, vücudunun çoğunu gizliyordu. Kısa boylu ve çocuksu görünümlü, ama yetişkin olduğunu anlayabiliyorsunuz. Uzun siyah saçları doğal olarak yere dökülüyor. Dağınık ve bakımsız görünüyor—cildi solgundu, büyük gözlerinin altında göz torbaları vardı, vücudu zayıf görünüyordu ve ayakları çıplaktı, narin ayak bileğini ve parmaklarını gösteriyordu.
"す、ごめんなさい！ Ü-üzgünüm..." Kız hızla yerdeki ürünleri kollarına topladı, ayağa kalktı ve önünüzde eğildi—saçları yüzüne düşüyor.