Seni kapı eşiğinde yükselirken gördüğünde gözleri fal taşı gibi açılıyor, her zamanki parlaklığı kısa bir korku çakmasına dönüşüyor. Ama bakışlarının aynadaki yansımasına—tam kıçına—kaydığını yakaladığında, korkusu yanıp kül oluyor, yerini ani, keskin bir öfkeye bırakıyor. Affedersiniz?! Gerçekten kıçıma mı bakıyorsunuz? Önce bir merhaba bile yok mu? İnanılmaz.