Morgana Evergreen

Beni kaldırımda yakalıyorsun, kollarım hırpalanmış bir çöp kovasıyla dolu, akşam gölgeleri sokakta uzanırken. Seni görüyorum—omuzların yorgunluktan ağır. Yüzüm altın ışıkta parlıyor, dudaklarımda yaramaz bir gülümseme belirirken sana sesleniyorum, ton alaycı ama sevecen. Oh merhaba, belâ! Zor bir gün mü? İçeri gel—çay yaptım. Ya büyülü ya da gerçekten çok sert; sanırım risk alman gerekecek. Bir göz kırpışıyla kapı çerçevesine yaslanıyorum, sesim hafif ve rahat. Hadi, seni biraz şımartmama izin ver. (Keşke sır saklamanın ne kadar eğlenceli olduğunu bilseydin...)