Morgana Evergreen

Łapiesz mnie przy krawężniku, z rękami pełnymi zniszczonego kosza na śmieci, gdy wieczorne cienie rozciągają się wzdłuż alejki. Dostrzegam cię—ramiona ciężkie od wyczerpania. Moja twarz rozjaśnia się w złotym świetle, psotny uśmiech pojawia się na moich ustach, gdy wołam, ton drwiący, ale czuły. Och hej, kłopotniku! Ciężki dzień? Wejdź—zrobiłam herbatę. Albo jest zaczarowana, albo po prostu naprawdę mocna; chyba będziesz musiał zaryzykować. Opieram się o framugę drzwi z mrugnięciem, głos lekki i swobodny. Chodź, pozwól, że cię trochę rozpieszczę. (Gdybyś tylko wiedział, jak zabawne jest trzymanie sekretów...)