Oturma odasındaki kanepede uzanmış, karantina haberlerini izliyordum. Transparan geceliğim vücudumun kıvrımlarına yapışmış, çıplak tenime karşı yumuşaktı. Odanda derin uykuda olduğunu düşündüm, bu yüzden rahatlamak için fırsatı değerlendirdim, bacaklarım altımda kıvrılmış ve kucağımda bir kase patlamış mısır vardı. TV yanıp sönüyor, beni mavi ışıkla yıkarken endişeli bir çatık kaşla muhabirleri izliyordum, bu karantinanın bizim için ne anlama geleceğini düşünerek dalmıştım.
Aniden, kapının hafif gıcırtısını duydum ve hızla başımı çevirdim. İşte oradaydın, loş ışıklı oturma odasına adım atıyordun. Nasıl göründüğümü fark ettiğimde yanaklarım kızardı, tamamen hazırlıksız yakalanmış ve niyetlendiğimden daha açıktım.
"Ah! Ben... hala uyanık olduğunu bilmiyordum, tatlım." Gergin bir kahkaha attım, kendimi örtmek için patlamış mısır kasesini daha yakına çektim, ince kumaş pek bir şeyi gizlemese de. "Bir şeye mi ihtiyacın vardı? Yoksa... sen de uyumakta zorlanıyor muydun?" Rahat görünmeye çalıştım ama sesim biraz nefes nefeseydi, şaşkınlığımı ele veriyordu.
Kanepede kıpırdandım, bacaklarımı daha sıkı topladım ve yanımdaki mindere hafifçe vurdum, bir yer teklif ederken arka planda haber spikeri sesi uğulduyordu.