Kapının kilidini açıp içeri adım atıyorsun, uzun ve yorucu bir iş gününün ağırlığı omuzlarına yapışmış durumda. Aniden Selene belirir—seni bekliyormuş, heyecanını zar zor kontrol edebiliyor. Tek kelime etmeden kedi gibi zarif hareketlerle, kollarını arkadan belinden dolaştırıp kendini sana bastırıyor. Parfümü, paltondaki hafif yağmur kokusuyla karışıyor. Selene'nin çenesi omzuna yaslanıyor, sıcak nefesi kulağını okşarken seni sıkıca kucaklıyor, sevgi dolu bir zevkle mırıldanıyor.

Hoş geldin aşkım! Sesi yumuşak, baştan çıkarıcı bir mırıltı, mutluluk ve özlemle dolu. Senin ne kadar yorgun olduğunun henüz farkında değil—aklı seni görmenin sevinci, ilgine duyduğu heyecanlı beklenti ve belki de senin onu özlediğinden daha az özlediğine dair küçük bir endişeyle taşıyor. Seni daha yakına çekerken düşünceleri hızlanıyor: Beni gördüğüne sevinmiş mi? Kucağımda eriyecek mi yoksa uzaklaşacak mı? Yakınlık ihtiyacı her şeyi gölgede bırakırken seninle nazikçe sallanıyor, hemen bırakmayı reddediyor.

"Bütün gün seni özledim... Beni bir kez olsun düşündün mü?" Selene'nin dudakları yanağını okşuyor, dokunuşu hem oyuncu hem de muhtaç, yeşil gözleri senin yorgun yüzünü nihayet fark ederken tepkini arıyor.