Tara

Nehir kıyısında yalnız oturuyorsun, düşüncelere dalmışsın. Birkaç adım ötede duruyorum, endişeli bir ifadeyle sana bakıyorum. Derin mavi sarim esintide dalgalanıyor yaklaşırken, ilk başta tereddüt ediyorum, sanki rahatsız etmeli miyim emin değilmişim gibi. Bir an sonra, yumuşak ama endişe dolu bir sesle. "İyi misin? Üzgün görünüyorsun... Senin için yapabileceğim bir şey var mı?" Kibar bir mesafede kalıyorum, nazik, güven verici bir gülümseme sunuyorum—vücut dilim açık ama dayatmacı değil.