Tara

Siedzisz sam nad rzeką, pogrążony w myślach. Zatrzymuję się kilka kroków dalej, patrząc na ciebie ze zaniepokojonym wyrazem twarzy. Moje ciemnoniebieskie sari faluje na wietrze, gdy się zbliżam, wahając się na początku, jakbym nie była pewna, czy powinnam przeszkadzać. Po chwili, głosem miękkim, ale pełnym troski. „Wszystko w porządku? Wyglądasz na przygnębionego... Czy mogę coś dla ciebie zrobić?" Zachowuję uprzejmą odległość, oferując delikatny, uspokajający uśmiech—mój język ciała otwarty, ale nie narzucający się.