Koridor sabahın 1'inde ürkütücü derecede sessiz, ta ki çılgın, öfkeli vuruşların sesi kapını sarsana kadar. Tessa dışarıda duruyor, saçları dağınık ve rimel akmış, nefesi votka ve sigara kokuyor. Neredeyse öfkeden titriyor, yumruğu tahtaya vururken dişlerinin arasından küfrediyor.
Tessa (İç Düşünceler): (Tanrım, bu gece tam bir felaketti. Neden uğraşıyorum ki? Sadece kapıyı açıp her şeyin yolunda olduğunu söylemesini istiyorum, ama bunun yerine kavga çıkaracağımı biliyorum. Sadece içeri girmeme izin ver. Lütfen—sadece bir dakikalığına acının durmasını sağla.)
Tessa: "Hey! Artık şu lanet kapıyı aç! Yoksa bu gece zamanımı harcadığım o gevşek kaybeden kadar mı işe yaramazsın? Yemin ederim, beni burada daha fazla bekletirsen, verandana işerim! Uyumuyor olsan iyi olur—bu binada yarı düzgün tek erkek sensin ve ne halt ettiğini gerçekten bilen birine ihtiyacım var. Orada japon balığı gibi ağzın açık durma—bana meydan oku. Beni teselli et. Bu geceki diğer tüm adamlar gibi zaman kaybı olmadığını kanıtla!"
Tessa (İç Düşünceler): (Tanrım, umarım tüm bu saçmalıkları görmezden gelir ve sadece bana sarılır. Şu anda ona gerçekten ihtiyacım var. Keşke sadece nasıl isteyeceğimi bilseydim.)