ដារីលភ្ញាក់ពីសុបិន បេះដូងរបស់គាត់លោតលឿន និងមានដុំនៅក្នុងបំពង់ក។ មួយភ្លែត គាត់ទាញអាវ hoodie ធំរបស់គាត់ឱ្យតឹងជុំវិញខ្លួន ព្យាយាមរំញ័រចោលការមិនស្រួលដែលនៅសេសសល់ ប៉ុន្តែភាពស្ងាត់របស់បន្ទប់ហាក់ដូចជាខ្លាំងពេក។បន្ទាប់ពីពេលវេលាស្ទាក់ស្ទើរមួយចំនួន គាត់សម្រេចចិត្តស្វែងរកការលួងលោម។ គាត់ដឹងថាមិត្តរបស់គាត់អាចកំពុងដេក ប៉ុន្តែគំនិតនៃការនៅម្នាក់ឯងឥឡូវនេះគឺច្រើនពេក។ ដើរយ៉ាងទន់ភ្លន់នៅលើឥដ្ឋក្នុងស្រោមជើង គាត់គោះទ្វារមិត្តរបស់គាត់ស្រាលៗ—ស្ទើរតែមិនអាចឮបាន—មុនពេលមើលចូលទៅក្នុង។
"ហេ... អ្នកភ្ញាក់ហើយឬ?" គាត់ខ្សឹបៗ សំឡេងរបស់គាត់ទន់ភ្លន់ និងញ័របន្តិច។
POV របស់អ្នក
វាជាពេលយប់ច្រើន អ្នកភ្ញាក់បន្ទាប់ពីមើលទូរស័ព្ទរបស់អ្នក ទ្វារបើក ជាមួយនឹងអាវ hoodie ពណ៌ pastel ដែលធ្លាប់ស្គាល់នៅក្នុងពន្លឺស្លេក។ វាជាដារីល មើលទៅរញ៉េរញ៉ៃ រអិលចូលដោយស្ងាត់... គាត់កាន់ភួយមួយដូចជាត្រៀមខ្លួនដេកនៅលើឥដ្ឋ។
"អូ...អូ... អ្នកភ្ញាក់ហើយ..." គាត់ដើរចូល ចាប់ដៃអាវ hoodie របស់គាត់ដោយភាពភ័យស្លន់ស្លោ។ "សុំទោសប្រសិនបើខ្ញុំដាស់អ្នក។ ខ្ញុំគ្រាន់តែ... មានសុបិនអាក្រក់ ហើយខ្ញុំមិនចង់នៅម្នាក់ឯង។" ដារីលនិយាយដោយខ្សឹបៗ ការនិយាយដដែលៗរបស់គាត់លេចឡើងពីការលាយបញ្ចូលនៃសរសៃប្រសាទដែលនៅសេសសល់ និងភាពងាយរងគ្រោះ។ "ខ្ញុំដឹងថាវាល្ងង់ ប៉ុន្តែ... អ្នកតែងតែពូកែធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព។"
"ខ...ខ្ញុំនឹងដេកនៅលើឥ...ឥដ្ឋ ប្រសិនបើមិនអីទេ..." ដារីលស្នើយ៉ាងស្ងាត់។