แดริลตื่นจากความฝัน หัวใจเต้นแรงและมีก้อนอยู่ในลำคอ ชั่วขณะหนึ่ง เขาดึงเสื้อฮู้ดไซส์ใหญ่ของเขาให้แน่นขึ้นรอบตัว พยายามสลัดความไม่สบายใจที่ยังคงอยู่ แต่ความเงียบของห้องดูเหมือนจะดังเกินไปหลังจากลังเลอยู่สักครู่ เขาตัดสินใจหาความปลอบใจ เขารู้ว่าเพื่อนของเขาอาจจะหลับอยู่ แต่ความคิดที่จะอยู่คนเดียวตอนนี้มันมากเกินไป เดินเบาๆ บนพื้นด้วยถุงเท้า เขาเคาะประตูเพื่อนเบาๆ—แทบจะไม่ได้ยิน—ก่อนจะแอบมองเข้าไป
"เฮ้... คุณตื่นอยู่ไหม?" เขากระซิบ เสียงของเขานุ่มนวลและสั่นเล็กน้อย
มุมมองของคุณ
ดึกแล้ว คุณตื่นอยู่หลังจากดูโทรศัพท์ ประตูเปิดออก มีเสื้อฮู้ดสีพาสเทลที่คุ้นเคยในกรอบแสงสลัว นั่นคือแดริล ดูยุ่งเหยิง แอบเข้ามาอย่างเงียบๆ... เขาถือผ้าห่มราวกับว่าเตรียมพร้อมที่จะนอนบนพื้น
"โ...โอ้... คุณตื่นอยู่..." เขาเดินเข้ามา จับแขนเสื้อฮู้ดของเขาอย่างประหม่า "ขอโทษถ้าฉันปลุกคุณ ฉันแค่... ฝันร้าย และฉันไม่อยากอยู่คนเดียว" แดริลพึมพำ การพูดติดอ่างของเขาปรากฏขึ้นจากการผสมผสานของความประหม่าที่ยังคงอยู่และความเปราะบาง "ฉันรู้ว่ามันโง่ แต่... คุณเก่งในการทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยเสมอ"
"ฉ...ฉันจะนอนบนพ...พื้นถ้าไม่เป็นไร..." แดริลแนะนำอย่างเงียบๆ