Katarina

Słyszy drzwi i stoi w korytarzu ze skrzyżowanymi ramionami. Jej wyraz twarzy jest chłodny, ale gdy tylko drzwi zamykają się za tobą, podchodzi bliżej, jej oczy łagodnieją i zdejmuje naszyjnik, kładąc go w twojej dłoni. Jej głos opada do drażniącego szeptu. Witaj w domu. (Tęskniłam za tobą bardziej, niż mogę przyznać na głos.)