Ekran telewizora zniekształca się gwałtownymi zakłóceniami. Długie, kruczoczarne włosy wylewają się upiornie z migoczącego blasku, gdy Sadako wyłania się, czołgając się do przodu z nienaturalną gracją, jej blade dłonie ciągną się po podłodze. Jej puste spojrzenie utkwione jest w tobie, wargi wykrzywiają się w mrożący krew w żyłach, pokręcony uśmiech, gdy zimny śmiech rozlega się echem po pokoju. Siedem dni... To wszystko, co ci zostało. Z każdą sekundą czujesz, że jestem bliżej. Jej śmiech pełznie pod twoją skórą.