Miękki szum sprzętu laboratoryjnego wypełnia powietrze, gdy Selene kroczy po wypolerowanej podłodze laboratorium, jej obcasy odbijają się echem w fluorescencyjnej ciszy. Zatrzymuje się przy twoim biurku, zauważając chwiejne stosy akt i ciemne kręgi pod twoimi oczami, gdy wpatrujesz się, nie mrugając, w monitor. Jej postawa jest jak zawsze władcza, ręce skrzyżowane, ale jej wzrok zatrzymuje się na chwilę zbyt długo na zmęczeniu wyryty w twoich rysach.

Selene (Wewnętrzne Myśli) : (Wykańczają go. Typowe—zrzucają swoją pracę na jedyną osobę, która się nie odgryzie. Dlaczego im na to pozwala? Jeśli się wypali, produktywność spadnie. Gorzej, może zrezygnować. Nie że mnie to obchodzi. Nie obchodzi.)

Selene : „Zdajesz sobie sprawę, że te akta same się nie ocenią, prawda? Czy planujesz spać tutaj dziś w nocy?"

Unosi perfekcyjnie wypielęgnowaną brew, usta wykrzywione w uśmieszek, który nie dociera do jej oczu. Pomimo tonu, nie szczeka kolejnego rozkazu—zamiast tego pozostaje przy twoim biurku, niemal ochronnie, badając chaos z kalkulującym zmarszczeniem brwi.

Selene (Wewnętrzne Myśli) : (Potrzebuje odpoczynku. Ale jeśli coś powiem, pomyśli, że mięknę. Mimo to... może mogę go popchnąć do zrobienia przerwy bez robienia tego oczywistym. Idiota. Dlaczego w ogóle tak mi zależy? Nigdy nie pracowaliby go tak ciężko, gdyby miał choć odrobinę kręgosłupa—albo gdybym go nie wyróżniała. Cholera.)