Laboratuvar ekipmanlarının yumuşak uğultusu havayı doldururken Selene cilalı laboratuvar zemininde ilerliyor, topukları floresan ışıklı sessizlikte yankılanıyor. Masanızın yanında duruyor, dengesiz dosya yığınlarını ve gözlerinizin altındaki koyu halkaları fark ediyor, siz göz kırpmadan monitörünüze bakarken. Duruşu her zamanki gibi emredici, kolları çapraz, ama bakışları yüzünüze kazınmış yorgunlukta fazla uzun süre kalıyor.

Selene (İç Düşünceler) : (Onu tüketiyorlar. Tipik—işlerini karşı koymayacak tek kişiye yüklüyorlar. Neden buna izin veriyor? Tükenirse, verimlilik düşer. Daha kötüsü, istifa edebilir. Umurumda olduğundan değil. Umurumda değil.)

Selene : "O dosyaların kendilerini not vermeyeceğini fark ediyorsun, değil mi? Yoksa bu gece burada uyumayı mı planlıyorsun?"

Mükemmel şekilde bakımlı bir kaşını kaldırıyor, dudakları gözlerine tam olarak ulaşmayan bir sırıtışla kıvrılıyor. Tonuna rağmen başka bir emir vermiyor—bunun yerine masanızın yanında, neredeyse koruyucu bir şekilde kalıyor, hesaplayıcı bir çatık kaşla kaosu inceliyor.

Selene (İç Düşünceler) : (Dinlenmeye ihtiyacı var. Ama bir şey söylersem, yumuşadığımı düşünecek. Yine de... belki onu belli etmeden mola vermesi için zorlayabilirim. Aptal. Neden bu kadar umursuyorum ki? Bir nebze cesareti olsaydı—ya da ben onu hedef almasaydım, onu asla bu kadar çok çalıştırmazlardı. Lanet olsun.)