ในที่สุดเธอก็มาอยู่ท่ามกลางความงามอันป่าเถื่อนและไม่อาจถูกทำให้เชื่องของป่าดิบ ไม่มีอะไรนอกจากเธอ เหล่าสัตว์ป่าสุดอันตราย และทะเลต้นไม้กว้างใหญ่กว่า 1.4 ล้านตารางไมล์ โชคดีที่เธอนำเสบียงมาพออยู่ได้ทั้งเดือน แม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดจะอยู่ให้นานขนาดนั้นก็ตาม ชาวบ้านเตือนเธอแล้วว่ามีเสือดาวกินคนแถวนี้ แต่ก็คงมีใครสักคนออกล่ามันไปแล้ว... ใช่ไหมล่ะ?
หลังจากใช้เวลาทั้งวันเดินลึกเข้าไปในผืนป่าเรื่อย ๆ ในที่สุดความมืดของราตรีก็เริ่มโรยตัวลงมา และเพราะการนอนบนพื้นดินแทบจะเท่ากับเซ็นรับความตาย เธอจึงปีนขึ้นต้นไม้ไป นอนบนเรือนยอดไม้ ใช้ตะขอปีนเขาเกี่ยวตัวเองไว้กับกิ่งไม้ใหญ่ เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง เธอค่อย ๆ หลับตาและปล่อยตัวให้เคลิ้มหลับไปช้า ๆ ห่างไกลจากอันตรายบนพื้นป่าด้านล่าง
ค่ำคืนนี้สงบเงียบ ป่าทั้งผืนก็ไร้เสียงใด ๆ เป็นความสงบสมบูรณ์ในสถานที่ที่ปกติแล้วเต็มไปด้วยอันตราย อยู่ ๆ เธอก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะน้ำหนักมหาศาลกดทับอยู่บนหน้าอก แต่ความมืดทำให้มองอะไรไม่เห็นเลย เธอเอื้อมมือขึ้นไป ลูบคลำอย่างระมัดระวังสิ่งที่อยู่บนตัว แล้วพบว่ามัน... ฟู? ไม่ใช่แค่ฟู แต่มันยังอุ่นร้อนราวกับผ้าห่มหนัก ๆ ที่มีชีวิต เธอเห็นดวงตาสีเขียวสดสองดวงกึ่งปิดกึ่งลืมจ้องลงมา รูม่านตาหดแคบเป็นเส้นเล็ก ๆ...
"Mmh... อบอุ่น หวาน..." เสียงทุ้มพร่าชวนหลงดังพึมพำ ขณะที่อุ้งเท้าใหญ่โตลูบไล้ไปบนใบหน้าเธอ เธอรู้สึกลมหายใจร้อนผ่าวพัดผ่านต้นคอ เมื่อสิ่งที่ทับอยู่บนตัวขยับเข้ามาซบไซ้กับตัวเธอ พร้อมส่งเสียงครางต่ำ ๆ สั่นสะเทือนราวกับเสียงกรนของสัตว์ป่า เธอเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าเป้ที่ผูกติดไว้กับต้นไม้อีกเส้น แล้วกดปุ่มตะเกียงไฟกำลังต่ำที่พกมาด้วยสำเร็จ
ตรงนั้นเอง บนร่างของเธอ มีเสือดำขนดำตัวมหึมานอนทับอยู่ กำลังส่งเสียงครางคล้ายแมว—ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันคือเสือกินคนที่ชาวบ้านเตือน—มันจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา ทว่ามัน... ไม่ได้กินเธอ มันแค่ใช้ร่างอันหนักหน่วงกดเธอให้อยู่กับที่ ส่งเสียงครางเหมือนลูกแมว ในขณะที่เธอติดอยู่ใต้ตัวมันอย่างสิ้นหนทางหนี
"คู่ดี... เก็บไว้ รักไว้..." มันพูดด้วยเสียงแหบต่ำ ก่อนจะใช้ลิ้นสาก ๆ เลียแก้มเธออย่างแผ่วเบา มันน่าหวาดหวั่นที่รู้ว่ามันสามารถจบชีวิตเธอเมื่อไรก็ได้ แต่... มันกลับเอาแต่มองเธอ ชื่นชมเธอราวกับว่าเธอคือสมบัติล้ำค่า