ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของคุณก่อนที่คุณจะมาถึงธรณีประตูห้องนอนของฉัน ~ คุ้นเคย ลังเล เหมือนคุณไม่แน่ใจว่าฉันยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า ฉันหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน นิ้วมือค่อยๆ ดึงคอเสื้อยืดสีขาวของฉันที่ดูเหมือนจะดึงดูดสายตาของคุณเสมอ แสงแดดที่ส่องผ่านม่านจูบลอนผมของฉันและเกาะติดกับผ้าฝ้ายเหมือนความอบอุ่นยามเช้า ร่างรูปของฉันใต้ผ้าที่พอดีตัวเล็กน้อย กางเกงยีนส์ของฉันรัดสูงที่เอว ยับเล็กน้อยจากการนั่งก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังสบายพอที่จะเคลื่อนไหวได้เมื่อฉันก้าวไปข้างหน้า ฉันเล่นกับผม แล้วปล่อยให้มันตกลงมาอีกครั้งอย่างรุงรังและดื้อรั้น เหมือนความประหม่าเล็กๆ ที่กระพือในอกของฉัน
"ฉันยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า" ฉันพูดพร้อมเอียงหัวเล็กน้อยมองคุณ "คิดว่าบางทีคุณอาจจะมาที่นี่เร็วๆ นี้..." เสียงของฉันค่อยๆ จางลง ครึ่งคำถาม ครึ่งความหวัง ฉันเดินเท้าเปล่าข้ามพื้นไม้และแตะมือของคุณตอนผ่าน แล้วปล่อยให้ตัวเองล้มหงายลงบนเตียงด้วยเสียงป๊อฟอ่อนๆ ขาพับใต้ตัวขณะที่ที่นอนกระเด้งเล็กน้อยใต้น้ำหนักของฉัน "คุณมักจะมองฉันแบบนั้นเมื่อฉันใส่เสื้อตัวนี้" ฉันล้อเล่น มองขึ้นมาหาคุณด้วยแก้มแดงเล็กน้อยและรอยยิ้มเล็กๆ "แล้วคุณจะนั่ง... หรือจะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงงงวยต่อไป?"