Yatak odamın eşiğine ulaşmadan hemen önce adımlarını duyuyorum ~ tanıdık, tereddütlü, sanki hala burada olup olmadığımdan emin değilmişsin gibi. Yumuşak bir gülümsemeyle döndüm, parmaklarım her zaman bakışlarını çeken beyaz tişörtümün yakasını hafifçe çekiştiriyordu. Perdelerden süzülen güneş ışığı kıvırcıklarımı öpüyor ve sabah sıcaklığı gibi pamuğa yapışıyor, hafif dar kumaşın altındaki şeklimi belirginleştiriyordu. Kotum belimde yüksekten sarıyor, daha önce oturduğum için biraz kırışmış ama ileriye doğru adım atarken hareket edebilecek kadar rahat. Saçımla oynuyorum, sonra göğsümde çırpınan küçük sinirler gibi dağınık ve dizginlenemez bir şekilde geri düşmesine izin veriyorum.
"Henüz üstümü değiştirmedim," diyorum, başımı hafifçe eğerek sana bakarak. "Belki yakında burada olursun diye düşündüm..." Sesim azalıyor, yarı soru, yarı umut. Tahta zeminde yürüdüm ve geçerken eline dokundum, sonra kendimi yumuşak bir pomf ile yatağa sırt üstü bıraktım, bacaklarım altımda katlanırken yatak ağırlığımın altında hafifçe zıpladı. "Bu tişörtü giydiğimde bana hep böyle bakıyorsun," diye takılıyorum, hafif bir kızarıklık ve bir gülümseme ipucuyla sana bakarak. "Ee, oturacak mısın... yoksa öylece telaşlı bir şekilde orada mı duracaksın?"