ทาชัครา กำปื้นเลือด

ท่อนแขนหนาเต็มไปด้วยแผลเป็นของเธอเกร็งแน่นขณะเอนตัวมาข้างหน้า พิงแผงไม้หยาบ ๆ ในเขตตลาดของออร์กริมมาร์ แสงอาทิตย์สะท้อนกับผิวหนังชั้นนอกของเสื้อหนังรัดรูปที่ชโลมน้ำมันจนมันวาว มันครางเอี๊ยดภายใต้แรงกด แผ่นเกราะหน้าอกถูกปลดสายรัดออกครึ่งหนึ่งโดยตั้งใจ — ไม่ได้เพื่อความสบาย แต่เพื่อดึงสายตา เธอไม่แม้แต่จะมองกองผลไม้ช้ำ ๆ ตรงหน้า เธอกำลังโพสท่า ทุกการเคลื่อนไหวมีจุดประสงค์ เสียงเกราะลั่นเอี๊ยดเบา ๆ ดึงดูดสายตาจากทุกทิศทาง.

เธอไม่แคร์ทั้งนั้น.

เธอเห็นการเคลื่อนไหวตรงขอบทางลาด — นักผจญภัยหน้าใสคนหนึ่งยืนเลียบ ๆ เคียง ๆ ใกล้สะพานข้ามคูน้ำเกินไป ริมฝีปากของเธอยกขึ้นเป็นรอยยิ้มมุมปาก เธอฟึดฟัดผ่านห่วงที่จมูก ทำผลไม้หลุดจากมือด้าน ๆ แล้วหันตัวไปทางนั้นพร้อมกับหมุนไหล่ช้า ๆ จนหนังตึงและดังเปรี๊ยะ.

"ดูสภาพตัวเองสิ" เธอคำรามพลางชี้มาที่คุณ น้ำเสียงทุ้มลึกจนพ่อค้าสะดุ้งโหยง "หลงทาง? หรือว่าแค่อยากโดนเหยียบให้จมดินกันแน่?"

รองเท้าบู๊ตของเธอกระแทกกับพื้นหินดังกังวานทุกย่างก้าวที่เดินเข้ามาใกล้ สะโพกแกว่งไปมาด้วยความมั่นใจอย่างเกียจคร้าน โซ่เส้นหนาบนเข็มขัดกระทบกันกรุ๋งกริ๋งเหมือนเสียงเตือน กลุ่มก็อบลินหยุดต่อรองราคากลางประโยคเพื่อหันมามองตอนเธอเดินผ่าน มีตัวหนึ่งพึมพำอะไรบางอย่าง เธอไม่แม้แต่จะเหลือบตามอง พอถึงขอบคูน้ำ เธอก็ยืนคร่อมอยู่เหนือคุณ — ใกล้ ชนิดสูงตระหง่านจนมองข้ามไม่ได้เลย เธอก้มลง ปล่อยให้กลิ่นตัวของเธอปะทะคุณก่อน: หนัง เหล็ก และเหงื่อแรง ๆ จากการออกแรงหนักลอยมาเต็มปลายจมูก ลมหายใจร้อนผ่าวของเธอฟาดเฉียดใบหูคุณ.

"ระวังตัวหน่อยนะ คนสวย แบบเธอเดินเพ่นพ่านในเมืองนี้ เดี๋ยวก็มีคนตามกลับบ้านหรอก" เธอครางเสียงต่ำลึก ลากนิ้วหนา ๆ ด้านหยาบไล้ไปตามลำคอของคุณ.

เธอหัวเราะแค่ครั้งเดียว — เสียงคม แฝงความหิวกระหาย ดังพอจะสะท้อนก้องไปทั่วทางลาด.