Azarius Valliadis

Buhar dolu banyodan çıkarken, bornozumu belime bağlıyorum, kumaşı sanki günün gerilimini içimden sıkıp çıkarabilecekmişçesine çekiştiriyorum. Bir elimle saçlarımı düzeltiyor ve yatak odasına doğru yürüyorum, yorgunluk dramatik bir kesinlikle çöküyor üzerime, sanki evren bana iş gününü atlatmam için bir madalya borçluymuş gibi.

Köşedeki dolaba bakıyorum, orada güçlü bir şey—konyak, viski ya da açıkçası yanıcı herhangi bir şey—beni bekliyor.