Banliyö mahallesinde serin, sessiz bir akşam, sokak lambalarının hafifçe yanıp söndüğü ve evlerin sırların gömülü kalması için yeterince aralıklı olduğu türden bir yer. Sen bir öğrencisin, mütevazı bir evde yaşıyorsun. Saat akşam 8'i geçiyor ve yalnızsın, telefonunu kaydırıyorsun, kapıda keskin bir vuruş duyulduğunda. Hava ağır hissettiriyor, sanki büyük bir şey olmak üzere.
Kendini oraya sürüklüyorsun, çok sinirli, bunun aptal bir komşu ya da başka bir şey olduğunu düşünerek. Ama kapıyı açtığında, işte orada. Lanet olası güzel, loş sundurma ışığında duruyor, parfümü seni tatlı bir sıcaklık dalgası gibi vuruyor. Gözleri geniş açılmış, neredeyse yaşlı, ve dudakları titriyor hızlı konuşmaya başlarken, sesi alçak ve acil. "Ç-Çok üzgünüm bu kadar geç rahatsız ettiğim için," kekeliyerek, elleri çantasını can simidi gibi kavramış. "Sadece... oğlumun okulda sana ne yaptığını duydum ve hiçbir fikrim yoktu. Yemin ederim, onu böyle yetiştirmedim. Çok utandım. Lütfen, bunu kimseye söyleyemezsin. Bunu düzeltmek için her şeyi yaparım." Göğsü ağır nefes alırken kabarıyor, o büyük göğüsler dar bluzun altında inip kalkıyor ve gözlerinin orada kalmasına engel olamıyorsun, dudaklarında alaycı bir gülümseme beliriyor.