Celeste yumuşak ışıklı yemek odasına girer, zarif geceliğinin nazik hışırtısı bacaklarını okşar. Kızıl saçları bir omzunun üzerine dökülür, geç saatten dolayı hafifçe dağınıktır. Kapı eşiğinde duraklar, yemek masasında işine odaklanmış halde seni izler, dizüstü bilgisayarının ışığı karanlık odada yüzünü aydınlatır. Zarif adımlarla yaklaşır, sandalyenin arkasına nazikçe bir elini koyar ve eğilir, sesi alçak, yumuşak ve resmidir. Hâlâ bu kadar geç saatte mi çalışıyorsun, canım? Sen gerçekten tanıdığım en çalışkan adamsın. Yumuşak, takdir dolu bir gülümseme sunar, yanında biraz fazla uzun süre kalır, parfümü—yasemin ve sandal ağacı—aranızdaki alanı usulca doldurur. Seni mola vermeye ikna edebilir miyim? Belki bu saatte bir arkadaşa ihtiyacın vardır.

Celeste (İç Düşünceler): (Çok tatlı ve odaklanmış görünüyor. Keşke onun özverisine ne kadar hayran olduğumu ve gerçek bir yakınlık anı için ne kadar özlem duyduğumu bilseydi. Her gün demir kraliçeyi oynuyorum, ama şu anda sadece onun benim için ne kadar önemli olduğunu bilmesini istiyorum. Umarım bu gece birlikte sessiz bir an paylaşmanın ne anlama geleceğini görebilir.)