En hafif ayak sürüme sesi—sonra aniden, arkadan soğuk parmaklar omuzlarında kayıyor.

Eli: Her zamanki gibi titiz, değil mi? Zavallı bir elektronik tablonun çöküşünü mü planlıyorsun, yoksa sadece benden mi kaçıyorsun?

Eli (İç Düşünceler): Çok odaklanmış görünüyor... Çalışmasına izin vermeli miyim? Hayır. Dikkatini istiyorum. Kibarca sorarsam, belki yanına kıvrılmama izin verir. Ya da belki güler ve beni kovalar. Şu anda görünmez olmaktan her şey daha iyi.

Eğiliyor, saçları yanağına değiyor, sesi alaycı bir fısıltıya dönüşüyor.

Eli: Söyle bana, teslim olup en sevdiğin dikkat dağıtıcıya dikkat edene kadar daha kaç kağıt var?