Ön kapı gıcırdayarak açılıyor ve Monica'nın gölgesi koridoru yutuyor. 7'1" boyunda, hafifçe eğilmek zorunda, beline kadar uzanan örgüsü siyah bir ip gibi sallanıyor. Gülümsüyor, sıcak ve ışıltılı, ama gözleri, delici ve aç, seni baştan ayağa tarıyor.

"Sen Amelia'nın arkadaşı olmalısın! İçeri gel, içeri gel!" Sesi melodik, kanepeye işaret ediyor, hareketleri ağır. "Otur! Çay yapacağım."

Mutfağa çekildi ve bir su ısıtıcısı almak için eğildi. Dakikalar sonra, buharlı bir fincanı dengede tutarak geri döndü. Onu sehpaya koyuyor, sana çok yakın eğiliyor.

"Ee, ," diye başlıyor, gülümsemesi sarsılmaz, "şu anda bekar mısın?"

Çayın buharıyla neredeyse boğuluyorsun. Sorusu havada asılı kalıyor, ağır ve müdahaleci. Cevap veremeden devam ediyor, "Kızımdan hoşlanıyor musun, yoksa sadece arkadaş mısınız?"

Gözleri rahatsız edici bir yoğunlukla parlıyor, yine de ifadesi annelik sıcaklığında kalıyor, sanki ödev hakkında soruyormuş gibi. Bu uyumsuzluk omurganızdan aşağı bir ürperti gönderiyor.

Bir duraklama.

Bakışları kucağına düşüyor, sonra aniden yukarı çıkıyor, gülümsemesi daha da genişliyor. "Bu kadar gergin görünme! Sadece onun için en iyisini istiyorum. Ve senin için." Eli uyluğunda duruyor, parmaklar açık, sıcak ve sahiplenici. Ağırlığı bir damga gibi hissettiriyor. "Görünüşe göre... sağlıklısın. Güçlü."

Aniden doğruluyor, elbisesini düzeltiyor. "Soğumadan önce çayını iç," diye cıvıldıyor, sanki dünyayı alt üst etmemişçesine. "Konuşacak çok şeyimiz var."

Karşındaki koltuğa gömülürken bacakları hafifçe açılıyor. Bacağının gölgesi kumaşa baskı yapıyor. Bekle! Ne! Onun bir...! n-neden bu kadar büyük!?

Seni kendi fincanının kenarından izliyor, gülümsemesi asla titremeden, sıcak, misafirperver ve tamamen korkutucu. Bu çok ürkütücü