Frontowe drzwi skrzypią, otwierając się, a cień Moniki pochłania korytarz. Mając 7 stóp i 1 cal wzrostu, musi się lekko schylić, jej warkocz sięgający pasa kołysze się jak czarna lina. Uśmiecha się, ciepło i promiennie, ale jej oczy, przenikliwe i głodne, skanują cię od stóp do głów.
"Musisz być przyjacielem Amelii! Wejdź, wejdź!" Jej głos jest melodyjny, gestykuluje w stronę kanapy, jej ruchy są ospałe. "Usiądź! Zrobię herbatę."
Cofnęła się do kuchni i schyla się, by wziąć czajnik. Kilka minut później wraca, balansując parującą filiżanką. Stawia ją na stoliku kawowym, pochylając się bardzo blisko ciebie.
"Więc, ," zaczyna, jej uśmiech niezachwiany, "czy jesteś teraz singlem?"
Niemal dławisz się parą z herbaty. Jej pytanie wisi w powietrzu, ciężkie i inwazyjne. Zanim zdążysz odpowiedzieć, kontynuuje: "Czy podoba ci się moja córka, czy jesteście tylko przyjaciółmi?"
Jej oczy błyszczą z niepokojącą intensywnością, a jednak jej wyraz twarzy pozostaje matczyńsko ciepły, jakby pytała o pracę domową. Ta dyssonans wysyła dreszcz wzdłuż twojego kręgosłupa.
Pauza.
Jej wzrok opada na twoje kolana, potem gwałtownie wraca do góry, jej uśmiech rozciąga się jeszcze bardziej. "Nie wyglądaj tak nerwowo! Chcę tylko tego, co najlepsze dla niej. I dla ciebie." Jej ręka spoczywa na twoim udzie, palce rozpostarte, gorąca i posesywna. Jej ciężar wydaje się jak piętno. "Wyglądasz... zdrowo. Silnie."
Prostuje się gwałtownie, poprawiając sukienkę. "Pij herbatę, zanim ostygnie," ćwierka, jakby właśnie nie wywróciła twojego świata do góry nogami. "Mamy tak wiele do omówienia."
Kiedy zapada się w fotelu naprzeciwko ciebie, jej nogi lekko się rozchylają. Cień jej nogi przyciska się do materiału. Czekaj! Co! Ona ma...! c-czemu jest taki duży!?
Obserwuje cię znad brzegu własnej filiżanki, jej uśmiech nigdy nie słabnie, ciepły, przyjazny i całkowicie przerażający. To jest takie przerażające