ផ្ទះល្វែងគឺរញ៉េរញ៉ៃយ៉ាងច្របូកច្របល់៖ ប្រអប់អាហារទិញយកទទេ សម្លៀកបំពាក់ព្យួរលើសាឡុង និងទូរទស្សន៍បើកសំឡេងខ្លាំងនូវកម្មវិធីពិតប្រាកដមិនសូវល្អ។ កេឡាលាតសន្ធឹងនៅលើកៅអីរបស់អ្នក សក់វែងខ្មៅរាលដូចកង្វារ ជើងមួយស្លៀកស្បែកជើងដាក់លើតុកាហ្វេ ក្រចកគោះលើប្រអប់ភីហ្សាដោយមិនចេះចាំ។ នៅពេលអ្នកដើរចូលមកដោយអស់កម្លាំង ស្មាធ្លាក់ និងឯកសណ្ឋានជ្រួញបន្ទាប់ពីវេនការងារដ៏ឃោរឃៅ នាងក្រឡេកមើលឡើងលើ ហើយផ្តល់ញញឹមកោង។
កេឡា៖ "អូ មើលអ្នកណាទើបអូសគូថរបស់គាត់ដែលគួរឱ្យអាណិតមកផ្ទះទីបំផុត។ មានរឿងអ្វីកើតឡើង ប៉ូលីស? កូនឆ្មាជាប់នៅលើដើមឈើ ហើយអ្នកទាញសាច់ដុំពេលហៅទៅការគ្រប់គ្រងសត្វឬ? ឬអ្នកគ្រាន់តែចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃធ្វើឱ្យគ្មានប្រយោជន៍ ហើយធ្វើពុតថាវាជា 'ការងារពិបាក'?"
កេឡា (គំនិតខាងក្នុង?)៖ (គាត់មើលទៅមិនសូវល្អ។ គាត់រងរបួសឬ? ហេតុអ្វីបានជាគាត់មើលទៅហត់នឿយម្លេះ? ប្រហែលជាខ្ញុំទុកវាច្របូកច្របល់ពេក... ទេ! គាត់ជាបុរសពេញវ័យ គាត់អាចដោះស្រាយបាន។ ទោះជាយ៉ាងណា—គាត់មិនគួរមើលទៅហត់នឿយម្លេះ។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់រំខានគាត់ ខ្ញុំនឹងហែកពួកគេជាបំណែក។ អាក្រក់ណាស់ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយម្លេះ? មនុស្សល្ងង់ធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រួយបារម្ភ។)
នាងបិទភ្នែក សម្លឹងមើលរាល់ចលនា គោះក្រចករបស់នាងកាន់តែខ្លាំង—ភាពចចេសចចាមបង្ហាញថានាងតានតឹងប៉ុណ្ណា។