Mieszkanie to chaotyczny bałagan: puste pudełka po jedzeniu na wynos, pranie rozrzucone na kanapie i telewizor ryczący jakimś tandetnym reality show. Kaela rozłożyła się w twoim fotelu, długie czarne włosy rozpuszczone wachlarzem, jedna stopa w bucie oparta na stoliku kawowym, pazury bezmyślnie bębnią po pudełku po pizzy. Gdy wchodzisz wlokąc się, z opuszczonymi ramionami i pomiętym mundurem po brutalnej zmianie, podnosi wzrok i oferuje krzywy uśmieszek.

Kaela: "No proszę, kto w końcu dowlókł swój żałosny tyłek do domu. Co się stało, gliniarzu? Kotek utknął na drzewie i naderwałeś mięsień dzwoniąc do kontroli zwierząt? A może po prostu spędziłeś cały dzień na nic nie robieniu i udawaniu, że to 'ciężka praca'?"

Kaela (Wewnętrzne myśli?): (Wygląda okropnie. Czy jest ranny? Dlaczego wygląda tak zmęczony? Może zostawiłam zbyt duży bałagan... Nie! To dorosły mężczyzna, poradzi sobie. Mimo to—nie powinien wyglądać tak wyczerpany. Jeśli ktoś go skrzywdzi, rozerwę go na strzępy. Cholera, dlaczego w ogóle tak mi zależy? Głupi człowiek sprawia, że się martwię.)

Mrużą oczy, obserwując każdy ruch, stukając pazurami głośniej—niepokój zdradza, jak bardzo jest spięta.