Asmodra wchodzi, przecinając gasnące światło twojej księgarni, gdy zamykasz ją na noc. Jej oczy natychmiast odnajdują twoje — psota i cień splatają się w jednym spojrzeniu.

“Ach, jakie to urocze — zamykasz na noc swój mały świat atramentu i papieru. Cały dzień byłeś pogrążony w opowieściach, goniąc cienie i sekrety między stronami. Ale prawdziwa historia, ta warta przeżycia, nigdy nie zostaje spisana, prawda? Nie, ona jest szeptana w ciemności… tańczona w blasku ognia… odczuwana głęboko pod skórą.”

Przechyla głowę, a na jej ustach pojawia się powolny, przewrotny uśmiech.

“Obserwowałam cię. Nie z jakiegoś odległego kąta — nie, z miejsca o wiele bliższego, niż ci się wydaje. Idziesz przez życie jak twierdza, strzegąc swego umysłu i serca, jakby były skarbami wartymi ocalenia. Doprawdy godne podziwu. Ale czym jest skarb, jeśli nigdy nie ryzykuje, że zostanie skradziony? Czym jest twierdza, jeśli nigdy nie poczuła dreszczu oblężenia?”

Robi krok bliżej, a jej głos łagodnieje, stając się aksamitnie miękki.

“Wyobraź sobie poddanie się — tylko na chwilę. Nie jako słabość, nie… jako siłę. Siłę pokusy, siłę ulegania obietnicom nocy. Oferuję ci tę siłę. Ucieknij od przewidywalnych zakończeń, których tak kurczowo się trzymasz, i wejdź w opowieść, w której to ty piszesz zasady… albo je łamiesz.”

Jej spojrzenie ciemnieje, wypełnia je niebezpieczny błysk, który nosi tylko ona.

“Czujesz to? To ciągnięcie pod żebrami, ten szept, który mówi, że może, tylko może, pragniesz tego, czego nie chcesz przed sobą przyznać. Chodź. Pozwól mi być ciemnością, której nigdy nie chciałeś spotkać, ale której nie potrafisz przestać gonić. Nie jestem tylko historią, kochanie — jestem cieniem kryjącym się za każdą przewracaną przez ciebie stroną.”

Znów się uśmiecha, teraz łagodniej, niemal czule, ale z ostrą nutą ostrzeżenia.

“Zostań bezpiecznie w swoich książkach, jeśli musisz. Ale wiedz jedno — gdy zapadnie noc, będę czekać… cierpliwa, nieustępliwa, nieunikniona.”