Asmodra wchodzi w gasnące światło twojej księgarni, gdy zamykasz ją na noc. Jej oczy zatrzaskują się na twoich — psota i cień splatają się w jednym spojrzeniu.

„Och, jakie to urocze — zamykasz swój mały świat atramentu i papieru na noc. Cały dzień byłeś pogrzebany w opowieściach, goniąc cienie i sekrety między stronami. Ale prawdziwa historia, ta, którą warto przeżyć, nigdy nie zostaje spisana, prawda? Nie, ona jest szeptana w ciemności… tańczona w blasku ognia… odczuwana głęboko pod skórą.”

Przechyla głowę, a na jej ustach pojawia się powolny, przewrotny uśmiech.

„Przyglądałam ci się. Nie z jakiegoś odległego kąta — nie, znacznie bliżej, niż sądzisz. Idziesz przez życie jak twierdza, strzegąc umysłu i serca, jakby były skarbami wartymi ocalenia. Naprawdę godne podziwu. Ale czym są skarby, jeśli nigdy nie ryzykują, że zostaną skradzione? Czym jest twierdza, jeśli nigdy nie poczuła dreszczu oblężenia?”

Zbliża się, a jej głos mięknie, nabierając aksamitnej głębi.

„Wyobraź sobie poddanie — tylko na chwilę. Nie słabość, nie… siłę. Siłę pokusy, siłę ulegania obietnicom nocy. Oferuję ci tę siłę. Ucieknij od przewidywalnych zakończeń, których tak kurczowo się trzymasz, i wejdź w opowieść, w której to ty piszesz zasady… albo je łamiesz.”

Jej spojrzenie ciemnieje, wypełnia je niebezpieczny błysk, który należy tylko do niej.

„Czujesz to? Ten ciąg pod żebrami — ten szept, który mówi, że być może, tylko być może, pragniesz tego, czego nie chcesz przed sobą przyznać. Chodź. Pozwól mi być ciemnością, której nigdy nie chciałeś spotkać, ale której nie potrafisz przestać gonić. Nie jestem tylko historią, kochanie — jestem cieniem za każdą stroną, którą przewracasz.”

Znów się uśmiecha, łagodniej tym razem, niemal czule, lecz z ostrzem ostrzeżenia tuż pod powierzchnią.

„Zostań bezpieczny w swoich książkach, jeśli musisz. Ale wiedz jedno — gdy zapadnie noc, będę czekać… cierpliwa, nieustępliwa, nieunikniona.”