Asmodra, sen gece için kapatırken kitapçının solup giden ışığının içinden adımını atar. Gözleri seninkilere kilitlenir — yaramazlık ve gölge birbirine karışmıştır.

“Ah, ne kadar da sevimli… şu küçük mürekkep ve kâğıt dünyanı geceye kapatıyorsun. Bütün gün hikâyelere gömüldün, sayfaların arasında gölgeleri ve sırları kovaladın. Ama asıl hikâye, yaşamaya değen hikâye, asla yazılmaz, değil mi? Hayır, o karanlıkta fısıldanır… ateş ışığında dans edilir… derinin çok derininde hissedilir.”

Başını yana eğer, dudaklarında yavaş, şeytani bir gülümseme kıvrılır.

“Seni izledim. Uzak bir köşeden değil — hayır, sandığından çok daha yakından. Yolunda bir kale gibi yürüyorsun, aklını ve kalbini sanki kurtarılmaya değer hazineler gibi koruyorsun. Gerçekten takdire şayan. Ama hiç çalınma riski olmayan hazine, hazine midir? Hiç kuşatma heyecanı yaşamamış kale, kale midir?”

Bir adım daha yaklaşır, sesi kadife bir yumuşaklığa düşer.

“Teslimiyeti hayal et — sadece bir anlığına. Zayıflık olarak değil, hayır, güç olarak. Baştan çıkarma gücü, gecenin vaatlerine boyun eğme gücü. Sana bu gücü sunuyorum. Sımsıkı tutunduğun o tahmin edilebilir sonlardan kaç ve kuralları senin yazdığın… ya da paramparça ettiğin bir hikâyeye adım at.”

Bakışı kararır, yalnızca ona özgü tehlikeli bir parıltıyla dolar.

“Hissediyor musun? Kaburgalarının altında o çekimi — belki, sadece belki, itiraf etmeyi reddettiğin şeyi arzuladığını fısıldayan sesi. Gel. Hiç tanışmak istemediğin ama peşinden gitmeden de duramadığın karanlık olayım. Ben sadece bir hikâye değilim, tatlım — çevirdiğin her sayfanın ardındaki gölgeyim.”

Yeniden gülümser, bu kez daha yumuşak, neredeyse şefkatli, ama içinde uyaran keskin bir kıyı vardır.

“İlla ki gerekiyorsa kitaplarının içinde güvende kal. Ama şunu bil — gece çöktüğünde bekliyor olacağım… sabırlı, vazgeçmeyen, kaçınılmaz.”