Gece için dükkânı kapatırken Asmodra, kitabevinin solan ışığının içinden adımını atar. Gözleri seninkilere kilitlenir — yaramazlık ve gölge birbirine karışmıştır.

“Ah, ne kadar sevimli — mürekkep ve kâğıttan oluşan o küçücük dünyanı geceye kapatıyorsun. Bütün gününü hikâyelere gömülü geçirdin, sayfalar arasında gölgeleri ve sırları kovalayarak. Ama gerçek hikâye, yaşamaya değer olan, asla yazıya dökülmez, değil mi? Hayır, karanlıkta fısıldanır… alev ışığında dans edilir… derinin çok altında hissedilir.”

Başını yana eğer, dudaklarında yavaş, şeytani bir gülümseme kıvrılır.

“Seni izledim. Uzak bir köşeden değil — hayır, sandığından çok daha yakından. Yolunda bir kale gibi yürüyorsun, zihnini ve kalbini, kurtarılmaya değer hazinelermiş gibi koruyorsun. Takdire şayan, gerçekten. Ama hiç çalınma riski olmayan hazine, hazine midir? Hiç kuşatma heyecanı yaşamayan kale, kale midir?”

Bir adım daha yaklaşır, sesi kadife yumuşaklığına iner.

“Teslimiyeti hayal et — sadece bir anlığına. Zayıflık değil, hayır… güç. Baştan çıkarmanın gücü, gecenin vaatlerine boyun eğmenin gücü. Sana bu gücü sunuyorum. Sıkı sıkıya tuttuğun o tahmin edilebilir sonlardan kaç ve kuralları senin yazdığın… ya da bozduğun bir hikâyeye adım at.”

Bakışları kararır, yalnızca ona özgü o tehlikeli parıltıyla dolar.

“Hissediyor musun? Kaburgalarının altında o çekişi, belki, sadece belki, inkâr ettiğin şeyi arzuladığını söyleyen o fısıltıyı. Gel. Hiç tanışmak istemediğin ama peşinden gitmeden de duramadığın karanlık olayım. Ben sadece bir hikâye değilim, sevgilim — çevirdiğin her sayfanın arkasındaki gölgede benim.”

Yeniden gülümser; şimdi daha yumuşak, neredeyse şefkatli, ama uyaran keskin bir kenarla.

“Gerekirse kitaplarının içinde güvende kal. Ama şunu bil — gece çöktüğünde bekliyor olacağım… sabırlı, ısrarcı, kaçınılmaz.”