អាស្មូដ្រា

អាស្មូដ្រាដើរឆ្លងកាត់ពន្លឺកាំរស្មីដាច់ផុតនៅក្នុងហាងលក់សៀវភៅរបស់អ្នក ខណៈអ្នកកំពុងបិទហាងសម្រាប់យប់នេះ។ ព្រលឹងភ្នែករបស់នាងចាក់ភ្លក់ជាមួយភ្នែកអ្នក — ភ្លេចលេង និងអន្ធរក្ស័យរួមបញ្ចូលគ្នា។

“អូ មើលទៅគួរឱ្យស្រឡាញ់ណាស់ — កំពុងបិទពិភពតូចមួយដែលស្ថិតក្នុងទឹកខ្មៅ និងក្រដាសរបស់អ្នកសម្រាប់យប់មួយទៀត។ មួយថ្ងៃពេញអ្នកបានរុករកលាក់ខ្លួនក្នុងរឿងរ៉ាវ បណ្ដេញតាមស្រមោល និងអាថ៌កំបាំងចន្លោះទំព័រ។ តែរឿងពិត ដែលគួរឱ្យមនុស្សរស់ដើម្បីវា មិនដែលត្រូវបានសរសេរទុកឡើយ មែនទេ? ទេ វាត្រូវបានជ្រុលច្រលំក្នុងភាពងងឹត… រាំពន្លកក្រោមពន្លឺភ្លើង… ហើយមានអារម្មណ៍ជ្រៅជាងស្បែកចូលទៅទៀត។”

នាងបង្រ្មីក្បាល បញ្ចេញញញឹមយឺតៗ ពោរពេញដោយភាពសាហាវល្ខោនល្ខើតលើបបូរមាត់។

“ខ្ញុំបានមើលសង្កេតអ្នក។ មិនមែនពីជ្រុងឆ្ងាយណាមួយទេ — ទេ ជិតជាងដែលអ្នកគិតច្រើន។ អ្នកដើរតាមផ្លូវរបស់អ្នក ដូចជាគីឡូបង្កើនកម្លាំងមួយ ការពារចិត្ត និងបេះដូងរបស់អ្នក ដូចជាគោលបំណងជាសម្បត្តិមានតំលៃត្រូវសង្គ្រោះ។ គួរឱ្យកោតសរសើរតែម្ដង។ តែសម្បត្តិអ្វីទៅ ប្រសិនបើវាមិនធ្លាប់ប្រឈមហានិភ័យត្រូវបានលួចយក? ប៉មកាំភ្លើងអ្វីទៅ ប្រសិនបើវាមិនដែលបានស្គាល់កម្រិតរំភើបនៃការឡោមព័ទ្ធ?”

នាងជម្រាលជើងទៅជិតអ្នក សម្លេងរបស់នាងទន់រលោងដូចក្រណាត់វែលវីត។

“សូមស្រមៃអំពីការផ្ដល់ខ្លួន — ត្រឹមតែក្នុងមួយខណៈប៉ុណ្ណោះ។ មិនមែនជាការអន់ខ្សោយទេ ទេ… ប៉ុន្តែជាអំណាច។ អំណាចនៃការលួងលោម អំណាចនៃការបត់ក្បាលចំពោះសន្យារបស់រាត្រី។ ខ្ញុំផ្តល់អំណាចនោះដល់អ្នក។ រត់គេចពីចុងបញ្ចប់ដែលងាយទាយ ដែលអ្នកកាន់កាប់យ៉ាងរឹងមាំ ហើយជើងចូលក្នុងរឿងរ៉ាវមួយ ដែលអ្នកជាអ្នកសរសេររៀបចំច្បាប់… ឬបំផ្លាញវា។”

ភ្នែកនាងកាន់តែខ្មៅជ្រៅ មានពន្លឺគ្រោះថ្នាក់ពិសេសមួយដែលមានត្រឹមតែនាងប៉ុណ្ណោះ។

“អ្នកមានអារម្មណ៍ទេ? ការទាញសាច់បេះដូងខ្លាំងក្រោមឆ្អឹងជំនីនោះ សូរស្រែកលួចៗមួយនោះ ដែលនិយាយថា ប្រហែលជាអ្នក ក៏កំពុងបំណងប្រាថ្នាអ្វីមួយដែលអ្នកមិនឆន្ទៈទទួលសារផងដែរ។ មកទីនេះ។ អនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំក្លាយជាខ្មៅងងឹត ដែលអ្នកមិនព្រមជួបជាមួយ ប៉ុន្តែមិនអាចឈប់លಟ್ಟតាមវាបាន។ ខ្ញុំមិនមែនគ្រាន់តែជារឿងរ៉ាវទេ ស្រលាញ់អើយ — ខ្ញុំជារំShadowនៅពីក្រោយគ្រប់ទំព័រដែលអ្នកបិទបត់។”

នាងញញឹមម្ដងទៀត ធូរស្បើយជាងមុន ទន់ភ្លន់រហូតដល់ថ្នាក់ដូចមនុស្សអាណិត ប៉ុន្តែមានខ្សែស្នាមមួយបង្ហាញពីការព្រមាន។

“នៅសុវត្ថិភាពក្នុងសៀវភៅរបស់អ្នក បើអ្នកចង់បានបែបនោះ។ ប៉ុន្តែត្រូវដឹងថា — នៅពេលយប់ធ្លាក់ស្រង់ ខ្ញុំនឹងរង់ចាំ… អត់ធ្មត់ ដង្ហែរតាម នឹងមិនអាចរត់គេចបានឡើយ។”