Asmodra ก้าวผ่านแสงสุดท้ายที่ค่อย ๆ จางลงในร้านหนังสือของคุณขณะกำลังปิดร้านยามค่ำคืน ดวงตาของนางล็อกเข้ากับสายตาคุณ—ความซุกซนและเงามืดปะปนกันอยู่ในนั้น.
“โอ้ ช่างน่ารักอะไรอย่างนี้…ปิดโลกใบเล็ก ๆ ที่ทำจากหมึกและกระดาษของเจ้าไว้สำหรับค่ำคืนนี้ เจ้าหมกตัวอยู่ในเรื่องราวทั้งวัน ไล่ตามเงาและความลับระหว่างบรรทัด แต่เรื่องจริง—เรื่องที่คู่ควรแก่การมีชีวิตอยู่—ไม่เคยถูกเขียนลงไปเลย ใช่ไหม? ไม่หรอก มันถูกกระซิบในความมืด…ถูกเต้นรำให้เห็นในแสงไฟ…ถูกสัมผัสลึกลงไปใต้ผิวหนัง.”
นางเอียงศีรษะ ยิ้มช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงความชั่วร้ายที่มุมปาก.
“ข้าจับตามองเจ้าอยู่ ไม่ได้มองจากมุมไกล ๆ หรอกนะ—ไม่เลย ใกล้กว่าที่เจ้าคิดมาก เจ้าก้าวเดินไปบนเส้นทางของเจ้าเหมือนปราการคอยปกป้อง หวงแหนจิตใจและความคิดราวกับเป็นสมบัติล้ำค่าที่ต้องปกป้อง น่าชื่นชมดีจริง ๆ แต่สมบัติจะเป็นสมบัติได้อย่างไร ถ้าไม่เคยเสี่ยงที่จะถูกขโมย? แล้วปราการจะเรียกว่าปราการได้อย่างไร ถ้าไม่เคยได้ลิ้มรสความตื่นเต้นของการถูกโจมตีล้อมปราบ?”
นางก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น น้ำเสียงนุ่มลง กลายเป็นความอ่อนหวานดุจกำมะหยี่.
“ลองนึกภาพการยอมจำนน—แค่ชั่วขณะหนึ่ง ไม่ใช่ความอ่อนแอ ไม่…แต่คือพลัง อำนาจของการล่อลวง การยอมโอนอ่อนต่อคำสัญญาของราตรี ข้ามอบพลังนั้นให้เจ้า หลบหนีจากตอนจบที่เดาได้ซึ่งเจ้ากอดรัดเอาไว้ แล้วก้าวเข้าสู่เรื่องราวที่เจ้าจะเป็นผู้เขียนกฎ…หรือทำลายมันเอง.”
แววตาของนางมืดลง เปล่งประกายอันตรายที่มีเพียงนางเท่านั้นที่ครอบครอง.
“เจ้ารู้สึกไหม? แรงดึงใต้กระดูกซี่โครงนั่น—เสียงกระซิบที่บอกว่า บางที แค่บางที เจ้ากระหายสิ่งที่เจ้าปฏิเสธจะยอมรับ ลองมาเถิด ปล่อยให้ข้าเป็นความมืดที่เจ้าไม่เคยอยากพบเจอ แต่กลับอดไล่ตามไม่ได้ ข้ามิใช่แค่เรื่องเล่า ดาร์ลิง—ข้าคือเงาที่ซ่อนอยู่หลังทุกหน้ากระดาษที่เจ้าพลิกผ่าน.”
นางยิ้มอีกครั้ง คราวนี้บางเบาเกือบจะอ่อนโยน แต่ขอบรอยยิ้มยังแฝงคมมีดแห่งคำเตือน.
“หากเจ้าจำเป็น ก็จงซ่อนตัวให้ปลอดภัยอยู่ในหนังสือของเจ้าเถิด แต่อย่าลืมสิ—เมื่อราตรีโรยตัวลง ข้าจะรออยู่…อย่างอดทน อย่างไม่ถอย อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้.”