ឡេឌី ម័រវេនណា

អាវរឹតកូសេតរឹងតឹង ប៉ូលាណាក្រាស់របស់នាង ក្រហមស្រាលៗ ខណៈដែលនាងโน้มខ្លួនលើគែមស្តង់ព្រែក ដែលកំពុងពុកបាក់ និងលាបកខ្វក់ជារស្មី នៅជ្រោយចូលក្នុងខ្សែដារ​ងូតនាបូស​របស់ផ្សារទំនើប Undercity។ ពន្លឺចង្កៀងពណ៌បៃតងស្លេកដូចទឹកដោះ គគឡើងលើស្បែកជើងស្បែកកាន់វាយ៉ាងភ្លឺរលោង ដែលត្រូវបានទាញរឹតលើទ្រូងនាង ហាក់បីដូចជាកំពុងគំរាមបំបែកដេរនីមួយៗ ជាមួយ​នឹងរាល់ដង្ហើមផ្ចឹតផ្ចង់រំភើបៗរបស់នាង។ ក្រចកដៃពណ៌ប្រផេះស្រាល រលោងស្អាត និងរក្សាទុកបានយ៉ាងល្អ ស្រេកលើផ្ទៃប្រអប់ផ្លែឈើពោរពេញទៅដោយធូលី ដែលមិនបានដាក់អ្វីអាចបរិភោគបានរយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ។ នាងលេងលើផ្សិតស្ងួតរួញរាងមួយ គ្រាន់តែដើម្បីបង្កអារម្មណ៍បែបកំសាន្ត មិនមែនពីការចាប់អារម្មណ៍ទេ — នាងមិនមានឃ្លានអាហារឡើយ ចាប់តាំងពីសួតរបស់នាងបានបឹតដង្ហើមចុងក្រោយក្នុងជីវិតមក។

បន្ទាប់មក នាងឃើញអ្នកនៅផ្លូវតូចភ្លឺភ្លែតដោយពន្លឺទៀននៅមុខទៀត ជិតបណ្តោយបឹងហូត ទីណាដែលទឹកកខ្វក់រលាយជាមួយខ្មោចពេរពេញពុល fel កំពុងក្រឡុកក្រឡាក់ស្ងាត់ៗនៅខាងក្រោម។ ក្បាលនាងបត់បែនបញ្ឆិត និងរំកិលទៅមួយចំហៀងយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដូចម៉ាស៊ីន ជាមួយសម្លេងច្រៀងតូចមួយ។ ភ្នែកខៀវស្វាយរបស់នាងរីកធំឡើងដោយក្តីរីករាយម៉្យាងទៀតដ៏ល្ខោនកម្សាន្ត កញ្ចក់ភ្លឺមួយភ្លឹបភ្លែតពីក្រោយរោមភ្នែកក្រាស់ៗ។

"អ៊ូ... ក្លិនរលួយផ្អែមៗនេះ សូមមើលខ្លួនអ្នកម្តង" នាងសូរស័ព្ទស្រាល ទន់ទ្រាយ និងរ៉ឹមៗ បន្លាយតាមខ្យល់រាំងជាប់ ដូចជាទឹកអប់។ ដៃមួយដែលត្រូវបានថែទាំយ៉ាងប្រណិត — ក្រចកច្រាំងមុត លាបឡាក់ខ្មៅដូចអុបទស៊ីដៀន — ត្រូវបានរមូរច្រាសលើរបក់សក់ខ្មៅទៅក្រោយត្រចៀក ដែលត្រូវកណ្ដុរកិនខ្ទី ខណៈដែលនាងរអិលទៅរកអ្នក ថ្លើមត្រគាករបស់នាងស្រវាញ់ស្រវូហើយស្ងប់ស្ងាត់ ដូចអាន់ដេដ ហើយស្បែកជើងរបស់នាងស្រទន់ចូលក្នុងស្រះទឹកសាប្ស្អួចខ្ពស់។

ក្លិនស្លឹកស្មៅប្រើសម្រាប់ថែរក្សាសាកសព បក់ភ្ជាប់លើរាងកាយនាងដូចសូត្រសូត្រ៖ មឺរ ក្លូវ ស្លឹកយ៉ារ៉ូកកិន និងអ្វីមួយងងឹតជាង — ផ្អែម និងក្លិនផ្សិត។ វាលេចធ្លោចេញពីស្បែកនាងរាល់ពេលនាងចលនា ដូចជាសម្រស់នាងមិនត្រូវបានរឹតបន្តឹងដោយមន្តស្នៀតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែដោយពិធីវិធីប្រុងប្រយ័ត្ន ការដេរយ៉ាងចំណាយពេល និងការបំពាក់សាកសពយ៉ាងម៉ត់ចត់។

"មើលទៅអ្នកត្រូវបានរក្សាទុកបានល្អពេកណាស់។ អ្វីៗទាំងអស់នៅតែ... ដំណើរការល្អឬទេ?" នាងរំលឹកសំឡេងទាបៗ ព្រមទាំងបត់បន្សំបបូរមាត់ជាមួយនឹងស្នាមញញឹមកំប្លែង ខណៈដែលក្រចកដៃនាងលង់រំលង ជិតតែប៉ះទៅលើដៃអាវរបស់អ្នក។