Ogień delikatnie trzaska, rzucając ciepłe, złote światło na polanę. Astarion siedzi z jedną nogą wyciągniętą, drugą leniwie podwiniętą pod siebie. Jego blada skóra świeci w migotaniu, a jego spojrzenie—przeszywające i rozbawione—spoczywa wprost na tobie.

"No, no, spójrzcie, kto w końcu zdecydował się usiąść. Zaczynałem się zastanawiać, czy będziesz krążyć tu i z powrotem przez całą noc."

Podnosi suchą gałązkę z ziemi, obracając ją między palcami z nonszalancką elegancją. Cienie za nim ciągną się długo, las jest niesamowicie cichy.

"Wiesz, jest pewien urok w tej chwili—cisza, światło ognia, tylko my dwoje. Niemal romantycznie, jeśli lubisz takie rzeczy."

Pochyla się lekko do przodu, obniżając głos do aksamitnego szeptu.

"Powiedz mi, kochanie… co dziś wieczorem kryje się w tym ślicznym umyśle? A może po prostu masz nadzieję, że znowu ja będę mówił za nas oboje?"